Gratë e reja nuk po marrin ushtrimet e përditshme që u nevojiten, veçanërisht pasi mbarojnë shkollën e mesme.
A Studimi i publikuar këtë javë në JAMA Pediatri raportoi se gratë kishin më pak gjasa të plotësonin kërkesat e rekomanduara javore për aktivitet fizik krahasuar me bashkëmoshatarët e tyre meshkuj në adoleshencë dhe në moshë madhore të hershme.
Si adoleshente, 88 për qind e djemve dhe 78 për qind e vajzave ishin fizikisht aktivë. Por ndërsa ata lanë pas klasën e palestrës dhe sportet e shkollës dhe kaluan në moshë madhore, këto shifra ranë në 73 për qind të të rinjve dhe 62 për qind të grave të reja që raportuan se bënin ndonjë aktivitet fizik të moderuar ose të fuqishëm, sipas studimit të ri. Të dhënat zbuluan gjithashtu se të qenit i një race ose etnie pakicë ose të paturit e të ardhurave të ulëta shoqëroheshin gjithashtu me një nivel më të ulët të aktivitetit fizik në shumicën e grupeve.
Studiuesit analizuan të dhënat e mbledhura nga Anketa Kombëtare e Shëndetit dhe Ushqimit, e cila anketoi 9,472 adoleshentë dhe të rinj në Shtetet e Bashkuara në lidhje me zakonet e tyre të stërvitjes në intervale të shumëfishta midis 2007 dhe 2016.
Këto pabarazi janë një problem, thotë Kelly Evenson, PhD, një profesor kërkimi në departamentin e epidemiologjisë në Shkollën Gillings të Shëndetit Publik Global të Universitetit të Karolinës së Veriut në Chapel Hill, Karolina e Veriut (i cili nuk ishte i përfshirë në studimin e ri). “Këto dallime janë identifikuar gjatë gjithë jetëgjatësisë, por ato duket se ndryshojnë në një masë më të madhe ndërsa vajzat kalojnë në shkollën e mesme.”
Gratë, pakicat dhe të rinjtë me të ardhura të ulëta po ushtrojnë më pak se të tjerët
Adoleshenca dhe mosha e hershme madhore janë një kohë kritike për të rinjtë që të zhvillojnë zakone të shëndetshme që ulin rrezikun e tyre gjatë gjithë jetës për diabetin e tipit 2, kancerin, obezitetin dhe sëmundjet kardiovaskulare.
Të 2008 Udhëzimet e aktivitetit fizik për amerikanët rekomandoni 60 minuta ushtrime në ditë për adoleshentët e moshës 6 deri në 17 vjeç (420 minuta në javë) dhe 150 minuta stërvitje në javë për të rriturit.
Autorët e studimit vunë në dukje se rënia e aktivitetit fizik si për burrat ashtu edhe për gratë ishte më e madhe midis viteve të adoleshencës dhe moshës madhore të hershme (mosha 18 deri në 24 vjeç). Ata sugjeruan se kjo rënie mund të jetë për shkak të rritjes së kërkesave për punësim dhe arsim të lartë gjatë moshës madhore të hershme. Por pse femrat e reja ishin më pak aktive fizikisht se meshkujt? Sipas të dhënave të reja, vetëm një e treta e grave të moshës 25 deri në 29 vjeç përmbushën rekomandimet javore.
“Hulumtimi ynë nuk ka eksploruar arsyet, kështu që ne nuk e dimë arsyen nga ky studim,” thotë Eliana Perrin, MD, një bashkëautore e studimit dhe profesoreshë e pediatrisë në Shkollën e Mjekësisë të Universitetit Duke, dhe drejtor i Qendrës Duke për Kërkimin e Obezitetit të Fëmijërisë, të dyja në Durham, Karolina e Veriut. “Megjithatë, duket se ka barriera kulturore për aktivitetin fizik për gratë dhe më pak inkurajim nga shoqëria për të qenë aktive dhe energjike.”
Dr. Perrin vazhdon duke thënë: “Shqetësimet për imazhin dhe pamjen janë përmendur nga adoleshentët dhe të rinjtë si arsye për të mos ushtruar.”
Studimi zbuloi gjithashtu se gratë e reja me ngjyrë kishin edhe më pak gjasa të përmbushnin rekomandimet për aktivitet fizik. Shtatëdhjetë përqind e vajzave adoleshente të zeza ishin fizikisht aktive, por vetëm 45 përqind e grave të zeza të moshës 18 deri në 24 vjeç raportuan fare aktivitet fizik.
Adoleshentët femra hispanike ishin fizikisht aktive për periudha më të shkurtra kohore sesa bashkëmoshatarët e tyre të bardhë. Meshkujt me ngjyrë të moshës 18 deri në 24 vjeç, megjithatë, raportuan kohëzgjatjen më të gjatë të aktivitetit fizik. Në përgjithësi, individët më të rinj, me të ardhura më të larta dhe të bardhë raportuan sasinë më të lartë të aktivitetit fizik. Niveli i arsimit të lartë u gjet i lidhur me rritjen e aktivitetit fizik.
Hulumtime të tjera kanë konfirmuar lidhjen midis varfërisë dhe pasivitetit fizik. Ky studim, megjithatë, zbuloi se burrat me të ardhura më të ulëta ishin po aq aktivë sa bashkëmoshatarët e tyre me të ardhura të larta.
Një kufizim është që të dhënat ishin vetë-raportuar
Autorët e studimit pranojnë se ka kufizime të dukshme në një sondazh ku pjesëmarrësve u kërkohet të bëjnë supozimet e tyre më të mira se sa aktivë janë fizikisht. Gjithashtu, ata vënë në dukje se është e vështirë të raportohet marrëdhënia midis të ardhurave dhe aktivitetit fizik kur shumë të rinj të rritur në kolegj mund të raportojnë më pak të ardhura ndërsa mbështeten nga një familje me të ardhura të larta.
Është gjithashtu e rëndësishme të theksohet se studimi ishte ndërseksional, jo gjatësor. Kjo do të thotë se studiuesit krahasuan zakonet e ushtrimeve në grupmosha të ndryshme të individëve në disa pika gjatë rrjedhës së studimit, por nuk ndoqën të njëjtët individë gjatë rrjedhës së studimit.
Pavarësisht, të dhënat e reja tregojnë nevojën për të hequr barrierat që i mbajnë gratë, pakicat racore dhe etnike dhe individët që përjetojnë varfëri nga të qenit aktive.
“Komunitetet duhet të kuptojnë se anëtarësimet në palestër dhe pajisjet sportive nuk janë të lira, dhe lagjet e varfra kanë më pak gjasa të kenë hapësira të sigurta për aktivitet apo edhe trotuare apo shtigje biçikletash,” thotë Perrin. “Çfarëdo që mund të bëjnë komunitetet për të inkurajuar jetesën aktive, do të ishte një hap në drejtimin e duhur. Ajo që po shohim nga studimi ynë është se politikat, shpenzimet dhe kërkimet duhet të fokusohen në pabarazitë në aktivitetin fizik, në mënyrë që të gjithë të rinjtë të jenë të shëndetshëm.”
Për ata që kërkojnë të inkurajojnë fëmijët të qëndrojnë fizikisht gjatë në moshë madhore, Dr. Evenson rekomandon që komunitetet të shikojnë shkollat, parqet dhe mjedisin e përgjithshëm për të ofruar më shumë mundësi. Ajo sugjeron që shkollat në veçanti të marrin në konsideratë se si mund të ndihmojnë me kalimin në një moshë madhore të shëndetshme. “Ata mund t’i edukojnë studentët se si të vazhdojnë një jetë të aktivitetit fizik, me strategji dhe aftësi për të negociuar pengesat që mund të pengojnë të qenit fizikisht aktiv,” thotë Evenson.
