Minjtë shumë të paaftë për të ushqyer veten iu përgjigjën në mënyrë dramatike një injeksioni të vetëm të qelizave burimore nervore njerëzore.

Në fillim të një eksperimenti të fundit, një grup minjsh ishin aq të paaftë nga një sëmundje e ngjashme me sklerozën e shumëfishtë (MS) saqë duhej të ushqeheshin me dorë. Por vetëm dy javë pas trajtimit me qeliza burimore nervore njerëzore, ata po ecnin vetë.

Financuar nga Shoqëria Kombëtare e MS, rezultatet e studimit, të publikuara në internet sot në revistë Raportet e qelizave staminale, habiti studiuesit të cilët prisnin që qelizat staminale të refuzoheshin. Në vend të kësaj, minjtë e rifituan plotësisht funksionin motorik dhe gjashtë muaj më vonë ata ende nuk shfaqën shenja të ngadalësimit.

“Shoku im pasdoktoral Dr. Lu Chen erdhi tek unë dhe më tha: ‘Minjtë po ecin’. Unë nuk e besova atë,” tha bashkëautori i lartë, Thomas Lane, një profesor i patologjisë në Universitetin e Utah, në një deklaratë për shtyp. Ai filloi studimin me Chen në Universitetin e Kalifornisë, Irvine.

Ekipi injektoi qeliza burimore nervore njerëzore në shtyllat kurrizore të minjve, tha Lane për Healthline. Meqenëse minjtë nuk sëmuren me MS, studiuesit duhej t’i infektonin ata me një sëmundje të ngjashme. Shumë studime të MS mbështeten në një model sëmundjeje të njohur si encefalomieliti eksperimental autoimun (EAE), por jo në këtë rast, tha Lane.

Për këtë studim, ata përdorën virusin e hepatitit të miut (MHV) i cili shkakton një gjendje inflamatore që sulmon mbulesën e mielinës së qelizave nervore, njësoj si MS tek njerëzit. “Ne kemi përdorur modelin viral, pasi viruset janë propozuar prej kohësh për të shkaktuar MS në individë të ndjeshëm gjenetikisht,” tha Lane. Versioni viral i sëmundjes së ngjashme me MS gjithashtu shkakton paaftësi më të madhe se EAE.

Ndiheni të plogësht? Përdorni këto këshilla për të mposhtur lodhjen e MS »

“Mënyra se si ne i bëmë qelizat burimore nervore rezulton të jetë e rëndësishme,” tha Jeanne Loring, bashkëautore dhe drejtoreshë e Qendrës për Mjekësinë Rigjeneruese në Institutin Kërkimor Scripps në La Jolla, Kaliforni, në një deklaratë për shtyp.

Studenti i diplomuar i Loring dhe autori i parë i punimit, Ronald Coleman, eksperimentoi me mënyra të ndryshme për të rritur qelizat burimore në laborator.

Studiuesit besojnë se ideja e Coleman për të prodhuar qelizat në një enë Petri më pak të mbushur me njerëz rezultoi në qeliza më të forta dhe më të fuqishme. Lane tha, “Sipas mendimit tim… ata janë imunomodulues në atë që ne shohim një reduktim dramatik dhe të qëndrueshëm të neuroinflamacionit dhe ato gjithashtu sekretojnë faktorë që mund të rrisin rimelilinimin.”

Çuditërisht, siç parashikohej nga Lane dhe Loring, qelizat burimore njerëzore në fakt u refuzuan. Që një javë pas transplantimit, asnjë shenjë e qelizave njerëzore nuk mbeti në trupat e miut. Përkundrazi, qelizat kishin kthyer me sukses një çelës, duke sinjalizuar qelizat e miut për të filluar procesin e riparimit të dëmtimit të mielinës. Ajo që mund të kishte qenë një dështim shkatërrues doli të ishte një avantazh i madh.

Megjithatë, ky nuk është një rezultat i rastësishëm. Duke përdorur të njëjtën metodë të krijuar nga Coleman për të rritur qelizat burimore njerëzore, eksperimenti është përsëritur me sukses në laboratorë të tjerë.

Shikoni këto 15 tatuazhe të frymëzuara nga MS »

Pse këto qeliza njerëzore shkaktuan riparimin e mielinës brenda trupit të minjve, por u refuzuan pasi puna e tyre u krye, ende i shqetëson studiuesit.

Duke provuar të njëjtin eksperiment duke përdorur qelizat burimore nervore nga minjtë që ishin donatorë të papërshtatshëm, “qelizat refuzohen dhe ne nuk shohim një rikuperim të ngjashëm. Aktualisht jemi duke ekzaminuar miun [embryonic stem cells] dhe me prejardhje nga iPSC [neural progenitor cells]”, tha Lane, “për të vlerësuar nëse është origjina e qelizave që mund të jetë kritike për rezultatin klinik dhe histologjik.”

Përpara se të fillojnë studimet në vullnetarë njerëzorë, studiuesit së pari do të duhet të eksperimentojnë duke përdorur modele të tjera të MS në minj. “Sigurisht, ne do të donim që kjo të kishte një efekt të ngjashëm te pacientët me MS (qoftë RRMS ose forma progresive të sëmundjes),” tha Lane, “por ne duam të mbledhim sa më shumë informacion duke përdorur modelet paraklinike fillimisht”. Nëse studimet e hershme në minj vazhdojnë të jenë të suksesshme, Lane shpreson që provat te njerëzit mund të fillojnë brenda pak vitesh.

Për pacientët me MS, fakti që minjtë po ecin sërish është një lajm premtues. Megjithëse ka 10 terapi të miratuara për modifikimin e sëmundjes për MS, asnjëra prej tyre nuk është dëshmuar efektive për trajtimin e MS progresive. Me studimet kërkimore si ky që zhvendosin fokusin në riparimin e mielinës së dëmtuar, trajtimet efektive për ata që janë me aftësi të kufizuara më të rënda nga MS mund të jenë në horizont.