Raportet që rrethojnë një atlet belg paralimpist nxjerrin në pah dallimet midis Shteteve të Bashkuara dhe kombeve të tjera për çështjet e fundit të jetës.

Në Belgjikë, dikush që i jep fund jetës së tij ligjërisht është një dukuri e përditshme.

Në fakt, zakonisht ndodh më shumë se një herë në ditë.

Kjo sepse kombi i Evropës Veriore ka më liberalët ligjet e eutanazisë në botë.

Që nga viti 2002, të rriturit kompetentë dhe të miturit e emancipuar atje kanë mundur t’i japin fund jetës së tyre thjesht duke i kërkuar një mjeku t’u injektojë një ilaç vdekjeprurës.

Kërkesa duhet të jetë me shkrim dhe duhet të plotësojë dy kritere. Personi duhet të jetë në dhimbje “të vazhdueshme dhe të padurueshme” dhe gjendja duhet të jetë “e pashërueshme”. Dhimbja mund të jetë fizike ose emocionale.

Në vitin 2014, Belgjika e zgjeroi praktikën. Ai miratoi një ligj që lejon fëmijët me sëmundje terminale të çdo moshe të marrin një injeksion vdekjeprurës nëse prindërit e tyre pajtohen me dëshirat e fëmijës.

Njerëzit duket se po përfitojnë nga ligjet.

Me shume se 1800 njerëz në Belgjikë vdiq me injeksion vdekjeprurës të ligjshëm në vitin 2013. Kjo është një mesatare prej rreth pesë në ditë.

Pra, nuk ishte një surprizë e madhe në Belgjikë kur raportet doli javën e kaluar se një atlete e lidhur me karrige me rrota mund t’i japë fund jetës së saj pas Lojërat Paralimpike 2016 në Brazil.

Megjithatë, raporti krijoi mjaft bujë në Shtetet e Bashkuara dhe gjetkë. Aq sa 37-vjeçarja Marieke Vervoort mbajti një konferencë për shtyp gjatë fundjavës për të njoftuar se nuk po planifikonte t’i jepte fund jetës së saj.

Gjithsesi jo ende.

Lexo më shumë: Gruaja e prekur nga kanceri lufton për ligjet e së drejtës për të vdekur »

Brazili është ndër një mori kombesh në mbarë botën që nuk lejojnë vetëvrasjen e asistuar.

Vetëm në SHBA katër shtete lejojnë njerëzit në rrethana të caktuara t’i japin fund jetës së tyre. Këto shtete janë Uashingtoni, Oregon, Vermonti dhe Kalifornia, të cilëve ligji hyri në fuqi në qershor.

Montana nuk ka statut “vdekje me dinjitet”, por një vendim i Gjykatës së Lartë të shtetit në vitin 2009 hapi rrugën për vdekjen me ndihmën e mjekut.

Peg Sandeen, drejtori ekzekutiv i Vdekje me dinjitet, i tha Healthline se vendet evropiane dhe SHBA nuk i shohin vendimet për fundin e jetës në të njëjtën mënyrë.

Ajo tha se evropianët kanë një pikëpamje më pragmatike për vdekjen, ndërsa pikëpamjet në SHBA priren të jenë më emocionale.

“Ne kemi një kulturë jashtëzakonisht të përqendruar te të rinjtë,” tha Sandeen. “Qëndrimi i amerikanëve ndaj vdekjes është të mendojnë se nuk duhet ta bëjmë kurrë.”

Stan Goldberg, një e mbijetuar nga kanceri dhe profesor emeritus në Universitetin Shtetëror të San Franciskos, është dakord.

Goldberg, i cili ishte vullnetar i Hospice për 13 vjet, i tha Healthline se pikëpamjet e amerikanëve për vetëvrasjen e asistuar priren të përfshihen në argumente shpirtërore.

Ai vuri në dukje se në Tajvan dhe në vende të tjera aziatike, kundërshtimi ndaj ligjeve të ndihmës në vdekje është më i rrënjosur në detyrë. Shoqëritë e tyre besojnë se fëmijët janë të detyruar të kujdesen për prindërit e tyre. Kjo përfshin zgjatjen e jetës së tyre kur janë të moshuar.

“Ligjet e së drejtës për të vdekur janë shprehje e vlerave të një vendi,” tha Goldberg.

Lexo më shumë: Lëvizja ‘E drejta për t’u provuar’ kërkon që të sëmuret përfundimisht të marrin drogë eksperimentale »

Për Goldberg dhe Sandeen, arsyeja për të mbështetur vdekjen me ligje dinjiteti është shumë e thjeshtë.

Ata besojnë se është një vendim që njerëzit duhet të lejohen të marrin.

“Të gjithë kanë të drejtë të vendosin se kur do të përfundojë jeta e tyre,” tha Goldberg, të cilit libri i fundit për pacientët me kancer pritet të dalë këtë vjeshtë.

Sandeen shtoi se opsioni duhet të jetë i disponueshëm për njerëzit që kanë dhimbje të forta emocionale, si dhe dhimbje fizike.

Ajo vuri në dukje se të lejosh dikë të vazhdojë të jetojë në ato rrethana nuk është gjithmonë një gjë e mirë për t’u bërë.

“Të lejosh natyrën të ecë në rrugën e saj në disa raste është mizore,” tha ajo.

Sandeen shtoi se mjekësia moderne ka bërë përparime të mëdha në zgjatjen e jetës së njerëzve. Tani duhet të japë një zgjidhje kur një jetë e gjatë nuk është alternativa më e mirë.

“Mjekësia ka nevojë për një ilaç për diçka që ka krijuar,” tha ajo.

Për Vervoort, mjeti juridik i ofruar nga ligji i të drejtës së Belgjikës për vdekje është një lehtësim i mirëpritur.

Ajo vuan nga një gjendje degjenerative e shtyllës kurrizore dhe iu dha miratimi për vetëvrasje të asistuar në vend në vitin 2008.

Ajo ende nuk e ka përdorur atë leje.

Megjithatë, atletja tha në konferencën e saj për shtyp të dielën se miratimi i jep asaj paqe mendore, duke e ditur se mund t’i japë fund jetës së saj nëse situata e saj bëhet shumë e padurueshme.

Vervoort u tha gazetarëve se ndoshta do të kishte vrarë veten deri tani nëse nuk do të kishte opsionin ligjor në xhepin e saj të pasmë.

“Unë mendoj se do të ketë më pak vetëvrasje kur çdo vend të ketë ligjin e eutanazisë. Shpresoj që të gjithë ta shohin se kjo nuk është vrasje, por i bën njerëzit të jetojnë më gjatë”, tha ajo.

“Kur vjen dita – kur kam më shumë ditë të këqija sesa të mira – kam letrat e mia për eutanazinë”, tha ajo. “Por koha nuk ka ardhur ende.”

Lexo më shumë: Depresioni përballë një sëmundjeje terminale »