Pothuajse 20 për qind e njerëzve me diabet të tipit 2 që marrin pjesë në planet e stërvitjes nuk shohin përmirësime në metabolizëm për shkak të gjeneve kokëfortë, sipas një rishikimi të ri shkencor.

Obeziteti dhe mungesa e aktivitetit fizik janë dy faktorë kryesorë të rrezikut për diabetin e tipit 2, kështu që mjekët shpesh rekomandojnë stërvitje dhe ndërhyrje të tjera në stilin e jetës për të parandaluar ose menaxhuar sëmundjen. Por deri në 1 në 5 persona me diabet të tipit 2 nuk shohin ndonjë përmirësim në menaxhimin e sheqerit në gjak kur marrin pjesë në një program ushtrimesh të mbikqyrur, sipas rishikimit të ri shkencor të botuar në Shoqatën Endokrine. Journal of Clinical Endokrinology & Metabolism.

Lexo më shumë: A mund të përmirësojmë shëndetin e pacientëve me diabet me modelin e kujdesit HIV? »

Një rishikim i literaturës shkencore tregoi se 15 deri në 20 për qind e pjesëmarrësve në studim me diabet nuk panë ndonjë përmirësim në kontrollin e sheqerit në gjak, ndjeshmërinë ndaj insulinës ose frenimin e densitetit mitokondrial të muskujve, një matje e aftësisë për të djegur yndyrën, bashkëautori i studimit. Lauren M. Sparks, Ph.D., e Institutit Kërkimor Translational për Metabolizmin dhe Diabetin në Spitalin e Floridës dhe Institutin e Kërkimeve Mjekësore Sanford-Burnham në Orlando, tha për Healthline.

Një studim i 1700 njerëzve me diabet të tipit 2 zbuloi se 7 për qind kishin në të vërtetë një reagim negativ ndaj ushtrimeve në formën e faktorëve më të mëdhenj të rrezikut kardiovaskular, shpjegoi Sparks.

Lexoni blogjet më të mira të vitit për diabetin »

Hulumtimi gjurmoi 45 të rritur afrikano-amerikanë dhe kaukazianë në mesin e të 50-tave të cilët kishin diabet të tipit 2. Të gjithë vullnetarët ushtruan për nëntë muaj, duke bërë stërvitje me peshë dhe aktivitete aerobike.

Rreth 20 për qind e pjesëmarrësve nuk panë ndryshime në matjet kryesore si HbA1c (një masë e përqendrimit të glukozës në gjak për periudha të gjata kohore), aftësinë për djegien e yndyrës, Indeksin e masës trupore (BMI) dhe yndyrën e trupit pas nëntë muajsh ushtrime.

Megjithëse studimi kishte një madhësi të kufizuar kampioni, Sparks beson se nëse rezultatet do të shkallëzoheshin në 30 milionë njerëzit që vlerësohet të kenë diabet të tipit 2, ato do të tregonin se një numër i konsiderueshëm i njerëzve me diabet nuk po përfitojnë nga stërvitja.

Studiuesit kanë filluar të kuptojnë se kur një person ushtron, ka ndryshime të menjëhershme në pjesë të gjeneve të tyre në përgjigje të përvojës, shpjegoi Sparks.

“Ajo që ndodh me këta njerëz që nuk përgjigjen është se ata nuk po ndryshojnë mënyrën se si ADN-ja e tyre shprehet në përgjigje të atij ushtrimi,” tha Sparks. “Ata nuk janë në gjendje ta lëshojnë atë frenim.”

Zbuloni: Kush është mësuesi juaj i diabetit? »

Meqenëse ADN-ja kalon nga një brez në tjetrin, trashëgohet edhe ky i ashtuquajtur “frenim” në ADN-në e disa pacientëve me diabet të tipit 2, i cili ndalon përgjigjen ndaj ushtrimeve.

Sparks beson se studiuesit mund të jenë në gjendje të përdorin ADN-në e njerëzve për të zbuluar se cilat gjene nuk reagojnë. Kompanitë e barnave mund të gjejnë përfundimisht komponime ose ilaçe për të çliruar “frenimin”.

“Ideja nuk është të zëvendësojmë stërvitjen. Mesazhi është, le t’i gjejmë këta njerëz, të zbulojmë se ku është frena dhe të gjejmë një mënyrë për ta çliruar atë frenim. Mund të jenë ilaçe, lloje të tjera ushtrimesh, një suplement ose një ndryshim në dietë”, tha Sparks, duke shtuar se nevojiten më shumë studime, veçanërisht në popullata më të mëdha të pacientëve.

Shikoni aplikacionet më të mira të vitit për diabetin »

Dr. Gerald Bernstein, drejtor i programit të menaxhimit të diabetit në Institutin e Diabetit Friedman në qendrën mjekësore Mount Sinai në Nju Jork, tha për Healthline se megjithëse studimi i Sparks u krye në një popullsi të vogël, ai “hap shumë dyer për të gjetur zgjidhje përmes stërvitje.”

Bernstein tha se studimi ngre pyetjet e mëposhtme për kërkimet e ardhshme: A janë të qëndrueshme të dhënat gjatë gjithë jetës? A do të ishte i njëjtë një ushtrim që nuk përgjigjet në moshën 30 vjeçare, edhe nëse ai ose ajo do të vazhdonte të ushtronte gjatë këtyre 30 viteve? A mund të rezultojë sjellja e përsëritur gjatë shumë viteve në modifikimin e gjeneve një ose dy dekada më vonë?

Bernstein tha se është ende shumë e rëndësishme që pacientët të ushtrojnë, me kusht që të punojnë me mjekët e tyre.

“Pjesa më e mirë e trimërisë terapeutike do të ishte që të gjithë në rrezik të jenë në një program ushtrimesh gjatë gjithë jetës së tyre, siç bëjmë kur i pastrojmë dhe pastrojmë dhëmbët me fill me fill,” tha ai.