Olimpistët si dhe atletët e fundjavës mund të përballen me një sëmundje të njohur si EILO. Ka ushtrime që mund të ndihmojnë në lehtësimin e dhimbjes.

Me më pak se një muaj deri në Lojërat Olimpike Dimërore 2018, garuesit po intensifikojnë regjimet e tyre të stërvitjes.

Qoftë në një nivel elitar apo amator, shumë atletë e dinë se çfarë ndjesie është të shtysh trupin e tyre në kufi. Por për ata që jetojnë me një çrregullim të frymëmarrjes të njohur si obstruksioni i laringut i shkaktuar nga ushtrimet (EILO), mund të jetë shumë më e vështirë.

Sëmundja është përshkruar nga disa si përpjekje për të marrë frymë përmes një kashte. Në shumë raste, njerëzve me këtë çrregullim të kordave vokale u jepet gabimisht një diagnozë e astmës.

Medikamentet e astmës janë joefektive për trajtimin e EILO, e cila mund të prekë këdo, nga atletët e fundjavës deri tek olimpistët profesionistë.

Tani, teknikat e reja të frymëmarrjes po i ndihmojnë atletët të vazhdojnë stërvitjen e tyre duke menaxhuar simptomat e tyre kur godasin.

“Në terma laikë, EILO është një gjendje në të cilën kordat vokale dhe strukturat përreth pengojnë rrugët e frymëmarrjes gjatë ushtrimeve me intensitet të lartë. Në përgjithësi nuk është e rrezikshme. Pothuajse kurrë nuk shkakton ndryshime në nivelet e oksigjenit, por mund të dëmtojë në mënyrë dramatike aftësinë e pacientit për të ushtruar në mënyrë komode dhe efikase”, tha për Healthline Dr. Tod Olin, një pulmonolog pediatrik në National Jewish Health.

EILO mund të shfaqet gjatë ushtrimeve të rënda dhe mund të shkaktojë fishkëllimë, kollë dhe ndjenjën e marrjes në frymë.

Ndjenja e mbytjes që mund të ndodhë mund të jetë shqetësuese. Mund të shkaktojë gjithashtu ndjenja marramendjeje.

Atletët me EILO mund të ndihen të kufizuar në atë se sa fort mund ta shtyjnë veten kur stërviten dhe garojnë.

“Për sa i përket ndikimit në performancën sportive, ka të ngjarë të shkaktojë një rritje të madhe në sasinë e energjisë që duhet për të marrë frymë. Është gjithashtu shumë e frikshme për shumicën e pacientëve. Këta dy faktorë do të çojnë në një ulje të efikasitetit të lëvizjeve, si dhe një zgjedhje të vetëdijshme ose të pavetëdijshme për t’u tërhequr … në një përpjekje për të përmirësuar frymëmarrjen në shumë raste, “tha Olin.

Megjithëse EILO u identifikua në vitet 1980, ekspertët thonë se gjendja është ende gjerësisht e keqkuptuar. Olin thotë se mjekët shpesh janë shumë të shpejtë për të arritur në përfundimin se një pacient ka astmë, jo EILO.

“Furnizuesit e kujdesit shëndetësor në mënyrë të pandërgjegjshme luajnë një lojë probabiliteti në çdo bisedë. Astma është zakonisht supozimi i parë në lidhje me diagnozën në një bisedë të shpejtë rreth gulçimit gjatë stërvitjes, “tha ai.

Dr. James Hull, një mjek konsulent i frymëmarrjes në Spitalin Royal Brompton në Londër dhe një ekspert në EILO, thotë se një diagnozë e gabuar e astmës është një problem i zakonshëm.

“Kur të rinjtë raportojnë një ‘tingull fishkëllimë’ dhe gulçim gjatë ushtrimit, mendimi më i menjëhershëm nga një mjek i përgjithshëm është se kjo ka të ngjarë të jetë astma. Problemi me diagnozën e gabuar është se zakonisht do të thotë se atletët nuk marrin trajtimin më efektiv që synon EILO, dhe ata janë gjithashtu të ekspozuar ndaj rreziqeve dhe efekteve anësore të medikamenteve të panevojshme të astmës,” tha ai për Healthline.

“Është i pranishëm në 5 deri në 10 për qind të të gjithë popullsisë adoleshente, dhe megjithatë pothuajse të gjithë me të cilët flas për këtë gjendje nuk kanë dëgjuar kurrë për të,” shtoi ai.

Kur EILO u zbulua për herë të parë, ekspertët zhvilluan një sërë teknikash të frymëmarrjes për të ndihmuar njerëzit me këtë gjendje.

Këto janë ende të dobishme për shumë njerëz me EILO.

Problemi me teknikat e vjetra, thotë Olin, është se ato nuk mund të kryhen gjatë ushtrimeve me intensitet të lartë, gjë që shpesh mund të ndodhë kur shfaqen simptomat.

Përpjekja për të marrë frymë përmes hundës gjatë sprintit, për shembull, nuk është e lehtë për shumë atletë.

Olin zhvilloi ushtrime të reja të frymëmarrjes pasi vëzhgoi rrugët e frymëmarrjes të pacientëve gjatë ushtrimeve intensive. Ne nje studim, ai u kërkoi pacientëve të pedalonin sa më shpejt që të mundeshin në një biçikletë stërvitore, ndërsa një aparat fotografik i fotografonte kordat e tyre vokale. Litarët e atyre me EILO u shtrënguan dhe u mbyllën pranë majës së rrugës së frymëmarrjes, duke shkaktuar vështirësi në frymëmarrje.

“Ne kemi zbuluar se nëse pacientët EILO mund të kontrollojnë dhe ndryshojnë rrjedhën e ajrit përmes gojës së tyre, ata janë gjithashtu në gjendje të kontrollojnë fytin e tyre,” tha Olin.

“Pasi u mësuan atyre këto teknika të reja, 80 përqind e pacientëve raportuan se ato ishin jashtëzakonisht të dobishme dhe dy të tretat e pacientëve ishin në gjendje të kontrollonin simptomat e tyre EILO duke i përdorur ato gjatë stërvitjes,” shpjegoi ai.

Teknikat e reja janë të vështira për t’u mësuar, por Olin thotë se me udhëzimet dhe praktikën e duhur, shumica e pacientëve shohin një përmirësim.

Si Olin ashtu edhe Hull rekomandojnë njerëzit që kanë frikë se mund t’i jetë bërë një diagnozë e gabuar e astmës dhe jo EILO, të regjistrojnë një video të episodit të tyre të frymëmarrjes dhe t’ia tregojnë këtë një mjeku të kujdesit parësor.

“EILO është shpesh vizualisht mjaft i dukshëm, dhe ne mund të shohim disa nga betejat karakteristike dhe të dëgjojmë disa nga tingujt karakteristikë në video. Ofruesit e kujdesit shëndetësor mund të jenë në gjendje të dallojnë EILO nga videot në një mënyrë që një bisedë nuk mundet, “tha Olin.

Nëse e gjeni veten me një diagnozë të EILO, ekspertët thonë se nuk ka asnjë arsye për të ndaluar stërvitjen, qoftë në nivel amator apo elitar.

“Ju ende mund të bëni mirë me EILO dhe ne kemi trajtuar një numër të madh atletësh olimpikë shumë elitarë që kanë përparuar për të ecur mirë pavarësisht se kanë një diagnozë të EILO”, tha Hull.