Si një krizë strehimi mund ta bëjë COVID-19 edhe më keq
Pasojat shëndetësore të dëbimeve
Lajme shëndetësore
Si një krizë banesash mund ta bëjë COVID-19 edhe më keq
- Instituti Aspen vlerëson se 30 deri në 40 milionë njerëz në vend mund të jenë në rrezik për dëbim në muajt e ardhshëm.
- Kriza e afërt e dëbimit është gjithashtu një krizë e shëndetit publik për shkak të pasojave negative që pasiguria e strehimit ka në shëndetin mendor dhe fizik.
- Kushtet e mbushura me njerëz në strehimoret për të pastrehët dhe njerëzit që lëvizin me anëtarë të tjerë të familjes gjithashtu mund të çojnë në përhapjen e COVID-19.
Të gjitha të dhënat dhe statistikat bazohen në të dhënat e disponueshme publikisht në kohën e publikimit. Disa informacione mund të jenë të vjetruara. Vizitoni tonë qendra e koronavirusit dhe ndiqni tonën faqja e përditësimeve të drejtpërdrejta për informacionet më të fundit mbi pandeminë COVID-19.
Në ditët e para të pandemisë COVID-19, qeveria amerikane lëshoi një moratorium dëbimi për banesat dhe pronat e asistuara federale të mbështetura nga programet federale të hipotekave si pjesë e KUJDESI Akti.
Ky moratorium i përkohshëm i dëbimit siguroi mbrojtje për rreth 30 për qind të qiramarrësve në të gjithë vendin – derisa skadoi në fund të muajit të kaluar.
Të shumëfishta qeveritë shtetërore dhe vendore kanë nxjerrë edhe moratoriume të pjesshme të dëbimit, por disa prej këtyre moratoriumeve kanë skaduar gjithashtu.
Pa veprime të shpejta dhe të fuqishme të qeverisë për të mbrojtur qiramarrësit, vlerëson Instituti Aspen 30 milionë deri në 40 milionë njerëz në vend mund të jetë në rrezik për dëbim në muajt e ardhshëm.
Kjo mund të çojë në zhvendosje të gjerë dhe rritje të të pastrehëve, me qiramarrësit zezakë dhe hispanikë që pritet të goditen veçanërisht rëndë. Në mes të një pandemie, mund të nënkuptojë gjithashtu rritje të infeksioneve nëse njerëzit detyrohen të lëvizin me anëtarë të tjerë të familjes ose të shkojnë në një strehë për të pastrehët.
“10 milionë dëbimet në këtë vend që pamë gjatë krizës së bllokimit të recesionit të madh janë kikirikë krahasuar me 30 milionë dëbimet që do të shohim deri në fund të vitit, nëse nuk bëhet diçka për ta ndaluar atë”, tha. Dr Alexander C. Tsai, një psikiatër në Spitalin e Përgjithshëm të Massachusetts në Boston, i cili ka studiuar efektet e shëndetit mendor të pasigurisë së strehimit.
“Pasi të shuajmë zjarret, duhet të trajtojmë çështjen afatgjatë të banesave të përballueshme dhe çështjen historike se pse ka kaq pak pronarë shtëpish me ngjyrë,” shtoi ai.
Kriza e afërt e dëbimit është gjithashtu një krizë e shëndetit publik për shkak të tendosjeve mendore dhe fizike të pasigurisë së strehimit.
Studiuesit kanë lidhur
“Dëbimi është treguar të jetë një përvojë traumatike, veçanërisht për fëmijët.” Dr. Joshua Barocas, një mjek i sëmundjeve infektive në Qendrën Mjekësore të Bostonit dhe asistent profesor i mjekësisë në Shkollën e Mjekësisë të Universitetit të Bostonit në Massachusetts, tha për Healthline.
“Ne e dimë se trauma e fëmijërisë është e lidhur me rritjen e rrezikut të çrregullimeve të përdorimit të substancave më vonë në jetë,” vazhdoi ai.
Llojet financiare, sociale dhe fizike të pasigurisë së strehimit dhe të pastrehëve e bëjnë gjithashtu më të vështirë për njerëzit që të ndërmarrin hapa të thjeshtë për të qëndruar të shëndetshëm, si gjumë të mirë gjatë natës ose qëndrim në krye të kushteve kronike si diabeti.
Pas dëbimit ose mbylljes, disa njerëz mund të kërkojnë strehim në strehimore të pastrehëve ose të zhvendosen në banesa të përbashkëta me anëtarët e familjes, miqtë ose qiramarrësit e tjerë.
Kushtet e mbushura me njerëz në strehimore dhe vendbanime të tjera të përbashkëta lehtësojnë përhapjen e sëmundjeve infektive, përfshirë COVID-19.
“Strehëzat përballen me problemin e mbipopullimit, duke e bërë perimetrin prej 6 këmbësh [for physical distancing] pothuajse e pamundur”, tha Barocas.
“Përveç kësaj, atyre u mungojnë pajisjet mbrojtëse personale si për mysafirët ashtu edhe për stafin e strehës, gjë që i vendos njerëzit në rrezik më të lartë të transmetimit,” vazhdoi ai.
Kur klinicistët dhe studiuesit në Boston zbatuan një model të kujdesit COVID-19 për njerëzit që përjetojnë të pastrehë në qytet, ata identifikuan një grup prej 22 personash me sëmundjen që jeton në një strehë të vetme.
Kjo bëri që hetuesit të testonin çdo person që jeton në atë strehë për virusin, përfshirë ata pa simptoma të raportuara. Rezultatet: 36 për qind e banorëve të strehimoreve rezultuan pozitive për një infeksion.
Edhe para COVID-19, shumë amerikanë luftuan për të përballuar strehimin.
Sipas Qendra e Përbashkët për Studimet e Strehimit në Universitetin e Harvardit, gati gjysma e familjeve me qira shpenzonin më shumë se 30 për qind të të ardhurave të tyre për kostot e strehimit çdo muaj në vitin 2018.
Më shumë se 10 milionë familje qiramarrëse shpenzuan më shumë se 50 për qind të të ardhurave të tyre për strehim.
Tani humbjet e punës dhe pagave të lidhura me COVID-19 janë duke komplikuar sfidat financiare me të cilat përballen shumë qiramarrës.
Një e fundit Byroja e Regjistrimit të SHBA-së Anketa e pulsit të familjeve zbuloi se 18.3 për qind e familjeve qiramarrëse raportuan se nuk ishin në gjendje të paguanin qiranë në kohë në korrik.
I njëjti sondazh zbuloi se rreth 33 përqind e familjeve qiramarrëse kishin besim të lehtë ose aspak në aftësinë e tyre për të paguar qiranë në kohë në gusht. Midis familjeve qiramarrëse me fëmijë, kjo përqindje u rrit në 43 përqind.
Të anketuarit me ngjyrë dhe hispanikë kishin më shumë gjasa se të anketuarit e bardhë të raportonin mungesë besimi në aftësinë e tyre për të paguar qiranë. Kjo mund të pasqyrojë pjesërisht ndikim joproporcional që COVID-19 ka pasur në normat e punësimit midis amerikanëve zezakë dhe hispanikë.
Për të ndihmuar në adresimin e përkeqësimit të krizës së strehimit, Barocas i tha Healthline se nevojitet veprim i gjerë nga politikëbërësit e qeverisë.
“Së pari, duhet të ketë një zgjatje të menjëhershme të moratoriumit të dëbimit, i cili gjithashtu duhet të shoqërohet me lehtësimin e qirasë pas skadimit të tij,” tha Barocas.
“Së dyti, ne duhet të sigurojmë fonde të shtuara për zgjerimin e përkohshëm dhe të përhershëm të sistemit të strehimoreve,” vazhdoi ai.
Barocas do të donte gjithashtu që politikëbërësit të drejtonin më shumë burime drejt testimit të COVID-19 dhe gjurmimit të kontakteve midis njerëzve që jetojnë në strehimore.
Njerëzit me COVID-19 që janë të pastrehuar gjithashtu kanë nevojë për hapësira të sigurta për t’u izoluar dhe shëruar.
Tsai i tha Healthline se rimëkëmbja ekonomike dhe shëndeti publik varen nga përpjekjet për të ndaluar përhapjen e koronavirusit të ri që shkakton COVID-19.
“Derisa të kontrollojmë virusin, virusi do të kontrollojë tregun e banesave, tregun e punës, tregun e kujdesit shëndetësor, shkollat tona dhe pothuajse çdo gjë tjetër”, tha Tsai.
Tsai thotë gjithashtu se pagesa e njerëzve për të qëndruar në shtëpi nga puna është një strategji e zgjuar për kufizimin e përhapjes së virusit duke zbutur efektet ekonomike tek anëtarët e komunitetit.
Akti CARES, i cili skadoi më 31 korrik, përfshinte një përfitim të shtuar të papunësisë, së bashku me moratoriumin e kufizuar për dëbimet dhe masat e tjera stimuluese ekonomike.
“Përfitimi i shtuar i papunësisë që skadoi kohët e fundit ishte një përfitim i madh për amerikanët që ishte ndoshta një nga politikat më të shëndosha ekonomike për dëbimin e kombinuar dhe parandalimin e COVID që ne mund të kishim arritur”, tha Tsai.
Ligjvënësit federalë nuk kanë miratuar ende një paketë të re të ndihmës ekonomike që nga skadimi i ligjit CARES.
