Ka shumë ndërhyrje efektive që prindërit dhe mësuesit mund të përdorin së bashku me ilaçet për të menaxhuar sjelljen agresive te fëmijët me ADHD.

Çrregullimi i hiperaktivitetit të deficitit të vëmendjes (ADHD) është një nga çrregullimet psikiatrike më të zakonshme tek fëmijët në Shtetet e Bashkuara. Në fakt, rreth 11 për qind, ose 6.4 milionë fëmijë, nga mosha 4 deri në 7 vjeç, kanë ADHD, sipas Qendrat për Kontrollin dhe Parandalimin e Sëmundjeve.

Mësoni më shumë rreth ADHD »

Fëmijët me ADHD kanë vështirësi në ruajtjen e vëmendjes. Ata janë tepër aktivë dhe mund të veprojnë në mënyrë impulsive. Për më tepër, ata mund të sillen agresivë, të zemëruar dhe sfidues.

Por prindërit dhe mësuesit mund ta menaxhojnë këtë agresion pa u mbështetur vetëm te medikamentet.

Lajme të ngjashme: A po e diagnostikojmë gabimisht traumën e fëmijërisë si ADHD? »

Pse është kaq komplekse të përballesh me agresionin dhe sfidën tek fëmijët me ADHD?

ADHD shpesh ndërlikohet nga kushtet bashkëekzistuese, duke e bërë më të vështirë trajtimin efektiv.

Russell A. Barkley, Ph.D., një ekspert i ADHD dhe bashkëautor i “Fëmija juaj sfidues: Tetë hapa drejt sjelljes më të mirë”, tha për Healthline se shumica e fëmijëve me ADHD luftojnë me agresionin dhe kontrollin emocional.

“Një 45 deri në 85 përqind e konsiderueshëm e fëmijëve me ADHD zhvillojnë çrregullim sfidues opozitar (ODD), mesatarisht rreth 65 përqind në të gjitha studimet,” tha Barkley. “Agresioni fizik është disi më i vogël,” shtoi ai, “por gjithsesi një 25 deri në 45 përqind mbresëlënës, në varësi të studimit.”

Shpërthimet emocionale dhe agresioni fizik nuk kontrollohen lehtë kur një fëmijë ka ODD dhe kjo sjellje mund të shkaktojë shumë stres për familjet.

Shumë prindër të fëmijëve me ADHD kanë provuar strategjitë tradicionale të prindërimit që mbështeten në disiplinën shkak-pasojë, dhe shumë kanë gjetur se këto strategji nuk janë efektive për fëmijët me ADHD.

Shumë fëmijë i tejkalojnë sjelljet agresive dhe sfiduese, por mund të duhen 10 vjet ose më shumë. Barkley tha se mundësia më e mirë për ndërhyrje të suksesshme për këto sjellje shqetësuese është kur fëmijët janë të vegjël.

“Deri në moshën 12 vjeç, shkalla e përgjigjeve bie në më pak se gjysmën. Nëse thjesht prisni dhe shihni nëse ata e tejkalojnë këtë, dëmi i bërë në jetët e tyre mund të jetë i pariparueshëm,” shpjegoi ai.

A studim i ri i botuar në shtator në Journal of the American Academy of Child dhePsikiatria e Adoleshentëvetregon se shtimi i një medikamenti të zakonshëm antipsikotik, risperidone (Risperdal), në trajtimin e zakonshëm të medikamenteve stimuluese të ADHD plus stërvitjen e prindërve mund të zvogëlojë agresionin më shumë sesa stimuluesit dhe stërvitjen e prindërve vetëm.

Ndërsa kombinimi i stimuluesve, trajnimi i prindërve dhe risperidoni është treguar të jetë një kurs trajtimi efektiv, ndërhyrjet jomjekësore janë gjithashtu të dobishme.

“Përfundoni marrëdhëniet sfiduese të fëmijës suaj … përmes aktiviteteve të organizuara dhe të mbikëqyrura, të tilla si sportet dhe klubet,” këshilloi Barkley.

Së dyti, fëmijët agresivë kanë nevojë për terapi individuale për të mësuar të menaxhojnë më mirë impulset dhe emocionet e tyre. Ndihma e fëmijëve për të përmirësuar performancën e tyre akademike përmes mësimdhënies mund të çojë gjithashtu në më shumë besim dhe sjellje më pak sfiduese.

Një tjetër trajtim premtues për agresionin, i njohur si ndërgjegjja, përfshin krijimin dhe mbajtjen e vetëdijes “moment pas momenti” për mendimet, ndjenjat, ndjesitë trupore dhe mjedisin tonë. Një studim i botuar në 2007 në Gazetën e Çrregullimeve Emocionale dhe të Sjelljes tregoi se të mësuarit dhe praktikimi i vëmendjes mund t’i ndihmojë adoleshentët të përqëndrohen dhe të trajtojnë pozitivisht një situatë që mund të ketë shkaktuar përndryshe sjellje agresive.

Në një studim të veçantë, të botuar në Psychology Report, studiuesit shikuan frekuencën e simptomave të ADHD tek fëmijët në klasë krahasuar me të njëjtat simptoma me një mësues privat.

Ata kishin mësues dhe tutorë të plotësonin të njëjtat shkallë të vlerësimit të ADHD që përdoren zakonisht në diagnozë. Ata zbuluan se si sjelljet e ADHD-së ashtu edhe sjelljet kundërshtuese, të tilla si refuzimi për t’u pajtuar ose mosrespektimi i mësuesit, zvogëlohen në seancat një-në-një kundrejt një klase.

Mësuesit duhet t’u shpjegojnë në mënyrë të qartë dhe të vazhdueshme nxënësve se çfarë lloj sjelljeje pritet prej tyre. Ata gjithashtu duhet t’i bëjnë fëmijët të vetëdijshëm për pasojat kur këto pritshmëri nuk përmbushen dhe të ofrojnë shpërblime pozitive dhe reagime kur ato janë.

Një prind i vetë-përshkruar “veteran” i një djali me ADHD, Penny Williams është një blogere e vlerësuar me çmime dhe autore e best-seller-it të Amazon, “Djali pa udhëzime: Mbijetimi i kurbës së mësimit të prindërimit të një fëmije me ADHD.” Libri i saj i dytë, “Çfarë të presësh kur nuk pret ADHD”, do të jetë i disponueshëm në janar 2015.