Komunikimi midis mjekëve dhe pacientëve me HIV nga një prejardhje pakicë shpesh prishet, pasi mjekët nxjerrin direktiva dhe pacientët janë të kujdesshëm ndaj sistemit.

Hulumtimet e reja tregojnë se mjekët kërkojnë shumë udhëzime për pacientët e pakicave me HIV, duke këmbëngulur që ata të marrin medikamentet e tyre. Por ata nuk shpenzojnë kohë shtesë duke folur se përse mungojnë dozat në radhë të parë.

Është vërtetuar mirë se pacientët e pakicave me HIV kanë rezultate më të dobëta dhe më pak akses në kujdes, sipas Kyle Murphy, nga Uashingtoni, DC. Këshilli i Pakicave Kombëtare për SIDA-n (NMAC). Gjetjet e reja ngrenë shqetësime të mëtejshme për një dështim të njohur komunikimi, tha ai për Healthline.

Ligjet e Michael Barton, një sociolog mjekësor në Shkollën e Shëndetit Publik të Universitetit Brown, analizoi 404 vizita të regjistruara midis pacientëve dhe ofruesve. Zezakët përbënin më shumë se gjysmën e 435 pacientëve në studim, të ndjekur nga të bardhët dhe më pas latinët.

Studimi, i botuar më 25 janar në revistë SIDA dhe Sjellja, zbuloi se pacientët me ngjyrë flisnin më pak gjatë vizitave sesa pacientët e bardhë ose latinë, kështu që doktori dominonte bisedën. Në ndërveprimet me pacientë latinë, ofruesit gjithashtu bënin më pak pyetje të hapura dhe përdornin më pak humor.

Mësoni se si shfaqen simptomat e HIV-it te meshkujt »

Ligjet dyshojnë se direktivat e zjarrit të shpejtë janë diçka që të gjithë pacientët e përjetojnë kur vizitojnë mjekët e tyre, pavarësisht nga raca apo prejardhja. Por ai tha se hulumtimi tregon se urdhërimi i njerëzve për të bërë diçka përsëri dhe përsëri nuk funksionon. Në vend të kësaj, këshillimi i sjelljes mund të jetë një qasje më e mirë.

“Nëse përballeni me dikë dhe i thoni, ‘Ti po dëshpërohesh; duhet të bësh ndryshe”, reagimi është të tërhiqesh, të thuash: “Ti je një hov, të dëshpëro”, tha ai për Healthline. “Ju nuk po e ndihmoni personin të kuptojë motivet e veta, konfliktet dhe problemet e veta dhe si t’i zgjidhë ato.”

Laws tregoi historinë e një mjeku që e pyeti pacienten e tij pse ajo nuk mori dozën e nevojshme të mjekimit. “Ajo i tha se duhej t’i bënte gati vajzat për në kishë të dielën në mëngjes. Ai i tha asaj të vendoste një fytyrë të buzëqeshur në jastëkun e saj një natë më parë për t’ia kujtuar vetes.

Ai e quajti përgjigjen e pacientit “qesharake dhe padyshim një justifikim”. Po për doktorin? “A nuk do të kishte më shumë kuptim të thoshim, “OK, si mund t’ju ndihmojmë me këtë?””

Murphy tha se ai gjithashtu beson se këshillimi i sjelljes mund të jetë efektiv. NMAC tashmë po punon me organizatat qeveritare, si Departamenti i Shëndetit dhe Shërbimeve Njerëzore të SHBA-së dhe Qendrat për Kontrollin e Sëmundjeve, për të kapërcyer hendekun e komunikimit midis mjekëve dhe pacientëve.

Në qytetin e Nju Jorkut, Spitali Mount Sinai trajton mijëra pacientë të pakicave me HIV, shumë prej tyre emigrantë nga Amerika Latine.

Dr Luz Lugo, një profesor asistent në Programi Gjithëpërfshirës Shëndetësor i Malit Sinai, tha për Healthline se pacientët vijnë shpesh në këtë vend për një kujdes më të mirë. Megjithatë, ata nuk i besojnë sistemit.

“Ata vërtet besojnë se kjo gjendje është diçka e krijuar nga qeveria,” tha Lugo. “Shumë nga pacientët e mi homoseksualë hispanikë thonë: “Kjo është një sëmundje që u krijua për të hequr qafe homoseksualët”.

Ajo tha se ata vijnë nga vendet në të cilat trajtohen nga Kryqi i Kuq dhe më pas dërgohen në rrugën e tyre. “Të angazhohesh në sistem ashtu si ne veprojmë aty ku ka një mjek për vazhdimësi dhe ndjekje është diçka e re për pacientin,” tha Lugo. “Nëse nuk mund të krijoni një marrëdhënie menjëherë dhe t’i angazhoni ata në kujdes, ata janë të humbur.”

Laws beson se të gjitha takimet mjekësore janë ndërkulturore deri në një farë mase. “Ka një univers të ndryshëm në të cilin jetojnë mjekët dhe pacientët,” tha ai.

Ai tha se njerëzit e përcaktojnë sëmundjen e tyre bazuar në faktorë psikologjikë dhe sociologjikë, të cilët shtrihen nëpër kultura. Për shembull, t’i thuash dikujt të marrë një frenues të proteazës në mënyrë që virusi të mos përsëritet, mund të mos jetë një thirrje për veprim për dikë që nuk e kupton shkencën.

“Disa njerëz thonë se nuk duan të marrin [their medications] sepse u kujton atyre një gabim, ose nuk duan që njerëzit t’i shohin t’i marrin ato, “tha Laws. “Kur një person diagnostikohet me një sëmundje kronike si HIV ose kanceri, është me të vërtetë një sfidë për identitetin e tij.”

Dhe stigma e lidhur me HIV mund të përkeqësojë traumën.

Lexoni 7 mënyrat se si shfaqen simptomat e HIV tek gratë »

Laws po përfundon një studim mbi efektet e këshillimit të sjelljes për pacientët me HIV. Vizitat që ai regjistroi për studimin e tij ndodhën në katër klinika të specializuara për HIV në qytete të mëdha të SHBA-së. Nga 45 ofruesit që morën pjesë në studim, të gjithë ishin të bardhë, përveç dy grave të zeza, një latine dhe 11 aziatike.

Laws pranon se një kufizim i studimit është mungesa e ofruesve të pakicave. Por është gjithashtu një realitet në kujdesin ndaj HIV. Ai dyshon se mungesa mund të jetë edhe më e theksuar jashtë zonave urbane.

Problemet e komunikimit me pacientët me HIV në lidhje me respektimin e ilaçeve ka të ngjarë të zmadhohen ndërsa zhvendosja drejt kujdesit parësor vazhdon.

Njerëzit me HIV tani jetojnë deri në pleqëri dhe shumë prej tyre zhvillojnë probleme të tjera shëndetësore, si diabeti dhe kolesteroli i lartë. Si rezultat, disa pacientë tani shkojnë tek mjekët që nuk janë domosdoshmërisht të specializuar në HIV.

Murphy tha se kjo nënvizon nevojën për komunikim efektiv me pacientët e pakicave në lidhje me medikamentet e tyre për HIV. Me më shumë gjëra për të folur në një vizitë të shkurtër te mjeku, koha për të diskutuar mbi HIV zvogëlohet.

Ligjet thanë se më shumë para duhet të derdhen në kërkime për të kuptuar më mirë pacientët që trajtohen. “Nuk ka rëndësi se sa të mira janë pilulat nëse nuk merren vendimet e duhura se kujt t’i përshkruajnë ato, ose nëse njerëzit nuk i marrin ato,” tha ai.

A është një vaksinë për të parandaluar HIV në horizont? »