Profesionistët mjekësorë thonë se të kesh një prind mund të japë informacion dhe të ndihmojë në qetësimin e një fëmije gjatë trajtimit urgjent. Megjithatë, ka probleme që mund të lindin.

Nëse fëmija juaj do të lëndohej, a do të dëshironit të qëndronit me të gjatë trajtimit?

Ne nje sondazh i fundit kombëtar, Orlando Health zbuloi se 90 për qind e amerikanëve ranë dakord që prindërit duhet të jenë në gjendje të qëndrojnë me fëmijën e tyre gjatë trajtimit për një dëmtim ose gjendje kërcënuese për jetën në një departament urgjence.

Prindërve u kërkohet tradicionalisht të presin në një dhomë të veçantë, ndërsa fëmija i tyre merr kujdes në një situatë të rëndë.

Por sipas Dr. Mary Fallat, FAAP, ofruesit e kujdesit shëndetësor po i ftojnë gjithnjë e më shumë prindërit që të qëndrojnë pranë fëmijës së tyre në departamentet e urgjencës dhe njësitë e kujdesit intensiv.

“Prania e familjes po bëhet gjithnjë e më e zakonshme, veçanërisht në spitalet e fëmijëve”, tha Fallat, sekretari dhe kryetar i zgjedhur i Seksionit për Kirurgjinë e Akademisë Amerikane të Pediatrisë (AAP).

“Një pjesë e konceptit gjithëpërfshirës të kujdesit të përqendruar te pacienti dhe familja, prania e familjes në fund të fundit mund ta ndihmojë familjen të kuptojë se “gjithçka që mund të bëhet po bëhet” për të ndihmuar ose shpëtuar fëmijën e tyre, sepse familja në fakt është dëshmitare e kujdesit.” shtoi ajo.

Kur 10-vjeçari Jonah Downs mbërriti me një këmbë të thyer në Spitalin Arnold Palmer për Fëmijë të Orlando Health në Florida, prindërit e tij u ftuan të qëndronin me të në dhomën e traumës.

“Nuk ka pasur një kohë kur dikush nuk e vëzhgonte apo nuk e trajtonte Jonain. Nuk ka pasur kurrë një kohë kur dikush nuk ishte i disponueshëm për të folur me ne nëse kishim nevojë. Na u dhanë të gjitha informacionet mbi gjendjen e Jonah-it ndërsa u mblodhën dhe mbaheshin të përditësuar për vendimet dhe veprimet që ata do të merrnin, “tha Brent Downs, babai i Jonah, për Healthline.

“Të lejoheshim atje ishte vërtet diçka e veçantë për ne. Nëse do të kishim qenë në dhomën e pritjes duke e ditur se ai kishte dhimbje, kjo do të kishte penguar përfundimisht përvojën që kishim”, shtoi ai.

Në deklaratat e politikave për kujdesin me në qendër pacientin dhe familjen, AAP dhe Kolegji Amerikan i Mjekëve të Urgjencës (AMEP) mbështesin praninë e familjes gjatë trajtimit.

Prania e familjes mund të ndihmojë në uljen e ankthit si për fëmijën ashtu edhe për anëtarët e familjes së tyre, raporton AAP.

Mund të ndihmojë gjithashtu në uljen e sasisë së ilaçeve të nevojshme për të menaxhuar dhimbjen e një fëmije.

Dr. Donald Plumley, kirurg pediatrik dhe drejtor mjekësor për traumat pediatrike në spitalin Arnold Palmer, i ka parë nga afër këto efekte.

“Nëse fëmija është shumë i shqetësuar, ndonjëherë prindi mund ta ndihmojë në qetësimin e tij. Pra, më pak qetësues, më pak ilaçe kundër dhimbjeve, gjëra të tilla, nëse mami mund të vijë dhe t’i mbajë dorën e tyre, “tha Plumley për Healthline.

“Kjo gjithashtu ndihmon familjen,” vazhdoi ai. “Në vend që të uleni në dhomën e pritjes me atë ankth që kafshon gozhdën, ju keni një vend në rreshtin e parë. Ju e dini se çfarë po ndodh.”

Në shumë raste, prindërit mund të japin gjithashtu informacione potencialisht shpëtimtare për historinë mjekësore të fëmijës së tyre.

Për shembull, ata mund t’i tregojnë personelit të spitalit rreth alergjive ose kushteve të tjera mjekësore që mund të ketë fëmija i tyre.

Nëse ata ishin të pranishëm kur fëmija i tyre u plagos, ata gjithashtu mund të përshkruajnë atë që ndodhi.

Ky informacion mund të ndihmojë mjekët dhe personelin tjetër mjekësor të përcaktojnë rrugën më të mirë të veprimit duke shmangur procedurat potencialisht të rrezikshme.

“Nëse u jepni atyre një kontrast IV që veshkat e tyre nuk e pëlqejnë ose u jepni një ilaç ndaj të cilit janë alergjikë, mund të ketë rezultate serioze,” tha Plumley.

“Por kur ke dikë që qëndron mbi ta si avokat dhe i aftë të tregojë historinë e tyre, kjo është e rëndësishme. Me të vërtetë ka bërë një ndryshim te disa fëmijë, veçanërisht nëse ata kanë një bazë [health] çështjet”, shtoi ai.

Në pjesën më të madhe, ekipi i traumës në Spitalin Arnold Palmer mirëpret anëtarët e familjes në dhomën e traumës.

Por i takon anëtarëve të stafit të vendosin nëse anëtarët e familjes mund të qëndrojnë apo jo atje.

Për shembull, nëse anëtarët e stafit dyshojnë se lëndimet e një fëmije kanë ardhur nga abuzimi në familje, ata shpesh do t’u kërkojnë anëtarëve të familjes të dalin nga dhoma.

Ata gjithashtu mund t’i përcjellin anëtarët e familjes nëse janë shumë të shqetësuar, kërcënues ose ndryshe përçarës.

Herë pas here, një prind do të shqetësohet aq shumë sa të heqë zhgënjimin e tyre te ofruesit e mjekësisë. Për këtë arsye, të kesh një anëtar të besueshëm të ekipit të kujdesit mjekësor që të marrë rolin e komunikuesit/moderatorit prind është thelbësor”, tha Fallat për Healthline.

Në Spitalin Arnold Palmer, tre anëtarë të ekipit ndihmojnë në përmbushjen e këtij roli: një kapelan, një punonjës social dhe një specialist i jetës së fëmijëve.

Këta anëtarë të ekipit i ndihmojnë anëtarët e familjes të kuptojnë se çfarë po ndodh, të mbledhin informacione të rëndësishme dhe nëse është e nevojshme, t’i nxjerrin ata nga dhoma e traumës ose të paralajmërojnë sigurinë për problemet.

“Ju e gjeni personin e rastësishëm që është i dehur ose agresiv, dhe unë mendoj se stafi ynë vlerëson gatishmërinë tonë për t’i larguar ata nga atje,” tha Plumley.

“Kirurgu, mjeku i dhomës së urgjencës, kapelani, punonjësi social – kushdo mund të tërheqë këmbëzën për këtë. Nëse një infermiere shikon lart dhe thotë: “Ai person po më bën të ndihem i pakëndshëm”, ne dëgjojmë,” shtoi ai.

Disa ofrues të kujdesit shëndetësor fillimisht mund t’i rezistojnë idesë së pranisë së anëtarëve të familjes gjatë kohës që një fëmijë është duke marrë trajtim.

“Do të jem i sinqertë me ju, nuk besoja fort në këtë kur filluam ta bënim për herë të parë. Nuk më pëlqeu. Mendova se do të shpërqendrohej. Nuk doja që dikush të na hamendësonte”, pranoi Plumley.

Por ai shpejt arriti të vlerësojë përfitimet e pranisë së familjes, duke përfshirë informacionin dhe mbështetjen psikosociale që prindërit mund të ofrojnë.

Për të ndihmuar në përgatitjen e stafit për praninë e prindërve dhe anëtarëve të tjerë të familjes, Plumley inkurajon spitalet të kalojnë nëpër skenarë të mundshëm gjatë trajnimeve dhe stërvitjeve simuluese.

“Nuk do të dëmtonte të bësh disa skenarë, ku ke babain që i bie të fikët, nënën që bërtet dhe bërtet, babain që dëshiron të shkelmojë një vrimë në mur dhe të hedhë karriget – thjesht, e dini, të njohësh dikë që është nuk sillen mirë dhe të kemi mekanizma për t’u marrë me të,” tha ai.

Plumley rekomandon gjithashtu kufizimin e numrit të anëtarëve të familjes në dhomën e traumës në një ose dy persona, në mënyrë që anëtarët e stafit të mos ndihen të mbingarkuar.

Me kalimin e kohës, ai pyet nëse prania e familjes do të bëhet më e zakonshme, jo vetëm në mjediset pediatrike, por edhe në kujdesin shëndetësor të të rriturve.

“Shumë gjëra që kemi bërë në kujdesin pediatrik, i kemi vazhduar në kujdesin për të rriturit. Pra, a do ta linit një grua të jetë në dhomën e traumës? A do ta linit një mbesë të ishte atje me një gjyshe? Mendoj se ka potencial në të gjithë bordin,” tha ai.