Çfarë të dhënash për lëndimet dhe vdekjet e lidhura me armët ka CDC?

CDC aktualisht regjistron numrin e lëndimeve dhe vdekjeve të lidhura me armë në 40 shtete, Distriktin e Kolumbisë dhe Puerto Riko, si pjesë e bazës së të dhënave të tyre Kombëtare të Raportimit të Vdekjeve të Dhunshme (NVDRS.)

Shifrat nga 10 shtete nuk janë përfshirë në bazën e të dhënave, që mund të nënkuptojë se totali është një nënvlerësim bruto i shifrës së vërtetë.

“Nuk mund të themi shumë për shtetet për të cilat nuk kemi të dhëna,” tha David Hemenway, PhD, një studiues i dhunës me armë dhe profesor i politikave shëndetësore në Shkollën e Shëndetit Publik në Harvard TH Chan Departamenti i Politikave dhe Menaxhimit të Shëndetësisë.

Mungesa e të dhënave e bën të vështirë nxjerrjen e përfundimeve rreth dhunës me armë në Shtetet e Bashkuara në tërësi.

“Mësuesi im i vjetër i statistikave më thoshte: “Është e lehtë të gënjesh me statistika, por është shumë më e lehtë të gënjesh pa statistika”, tha Hemenway.

Pse CDC nuk ka të dhëna më të mira për lëndimet dhe vdekjet e lidhura me armët?

Tre fjalë: Amendamenti Dickey. Amendamenti ishte një kalorës në një projekt-ligj të shpenzimeve të Kongresit të vitit 1996, i quajtur për nder të sponsorit të tij, kongresmenit republikan të Arkansas, Jay Dickey.

Çfarë është Amendamenti Dickey?

Amendamenti ishte rezultat i lobimit intensiv nga Shoqata Kombëtare e Pushkës (NRA) në përgjigje të një Studimi i vitit 1993, të cilin CDC e financoi. Autorët e studimit zbuluan se mbajtja e një arme lidhej me një rrezik më të lartë të vrasjes në shtëpi.

NRA argumentoi se gjetjet e studimit ishin të njëanshme dhe përbënin një mbrojtje kundër armëve. Ata lobuan në qeveri për të mbyllur plotësisht Qendrën Kombëtare të CDC për Parandalimin dhe Kontrollin e Lëndimeve.

Për të bërë kompromis, Kongresi vendosi mbi Amendamenti Dickey, i cili thotë: “Asnjë nga fondet e vëna në dispozicion për parandalimin dhe kontrollin e lëndimeve në Qendrat për Kontrollin dhe Parandalimin e Sëmundjeve nuk mund të përdoret për të mbrojtur ose promovuar kontrollin e armëve.”

Kjo gjuhë e qartë ishte më shumë një paralajmërim sesa një rregull i ri.

“Amendamenti Dickey ishte një sinjal,” tha Hemenway. “Ajo thotë diçka që dihej tashmë: se nuk mund të përdorësh asnjë dollar federal kërkimor për të lobuar për asgjë. Është një kujtesë se ata po ju shikojnë.”

Në të njëjtën kohë, Kongresi uli buxhetin e CDC-së për vitin e ardhshëm fiskal me 2.6 milionë dollarë – shuma e saktë që agjencia kishte shpenzuar për kërkime të lidhura me armët një vit përpara miratimit të amendamentit. CDC i mori ato 2.6 milionë dollarë mbrapa, por deri atëherë, dëmi ishte bërë.

Nuk kishte dhe vazhdon të ketë asnjë ndalim për kërkimet e lidhura me armët. Nuk duhej të kishte.

CDC mori mesazhin.

“E bëri vërtet të qartë se nëse CDC bën ndonjë kërkim mbi armët, ajo do të thirret përpara Kongresit dhe Komitetit të Ndarjeve dhe do të kërcënohet se shuma të mëdha të financimit të saj do të eliminohen.” tha Hemenway.

Dickey më vonë u pendua për efektin e Amendamentit Dickey në kërkime. Në vitin 2012, ai bashkë-shkruajti një editorial botuar në The Washington Post duke bërë thirrje për më shumë kërkime mbi dhunën me armë.

Po agjencitë e tjera të shëndetit publik?

Në vazhdën e masakrës së dhjetorit 2012 në shkollën fillore Sandy Hook në Newtown, Connecticut, Presidenti Barack Obama lëshoi ​​një memorandum duke bërë thirrje që Departamenti i Shëndetësisë dhe Shërbimeve Njerëzore (HHS) ta bëjë dhunën me armë një prioritet kërkimor.

Si përgjigje, Instituti Kombëtar i Shëndetit (NIH), një agjenci nën HHS, tha se do ta bënte kërkoni propozime për financim për “kërkim mbi dhunën me fokus të veçantë në dhunën me armë zjarri”. Plani ishte financimi i projekteve duke filluar nga viti 2014 deri në 2017.

“Kjo nismë federale tregoi një hapje dhe vullnet për të mbështetur këtë hulumtim të rëndësishëm,” tha Amanda Nickerson, PhD, drejtor i Qendrës Alberti për Parandalimin e Abuzimit të Ngacmimit në Universitetin në Buffalo.

Nickerson është në një ekip që u shpërblye me pothuajse 4 milionë dollarë për një studim mbi ekspozimin e dhunës dhe përdorimin e substancave.

“Unë dyshoj se ne do ta kishim paraqitur këtë propozim specifik pa kërkesën për aplikim,” tha Nickerson. Granti i saj do të zgjasë deri në vitin 2020. Ajo nuk është e sigurt se çfarë do të ndodhë më pas.

“Financimi federal për kërkime është gjithnjë e më i vështirë për t’u marrë, dhe për ata prej nesh që studiojnë çështje që lidhen me dhunën, viktimizimin, orientimin seksual dhe tema të tjera që kanë potencial të gjenerojnë polemika politike, është edhe më e rrezikshme,” tha ajo.

Deri më tani, nuk ka asnjë tregues nga NIH nëse do të ketë një raund tjetër financimi për projekte të reja në të ardhmen, tha Hemenway.

Si mund të marrim të dhëna më të mira për armët?

Për të marrë të dhëna më të mira, duhet të ketë vullnet për t’i mbledhur ato. Por duhet të ketë edhe para për të paguar për të.

Në vitin 2015, Zyra e Buxhetit të Kongresit e vlerësuar do të kushtonte 12 milionë dollarë për të zgjeruar bazën e të dhënave NVDRS të CDC për të përfshirë të 50 shtetet dhe territoret amerikane. Një veprim i tillë do të përmirësonte në mënyrë dramatike cilësinë e të dhënave duke i bërë ato përfaqësuese të Shteteve të Bashkuara në tërësi.

CDC nuk ka ndarë kurrë para për të financuar këtë përpjekje.

“CDC nuk jep para për kërkimin e armëve,” tha Hemenway.

Për studiuesit që po ecin përpara pavarësisht mungesës së fondeve federale, fondacionet private ofrojnë një burim alternativ të mirëpritur parash. Megjithatë, këto opsione janë ende të rralla.

“Ne po jetojmë gojë më gojë,” tha Hemenway.

Hemenway tha se ai është në një ekip prej katër personash dhe, së bashku me një anëtar tjetër të ekipit, duhet të rrisë personalisht dy të tretat e pagës së tij.

Disa studiues shkojnë më tej: Dr. Garen Wintemute, një tjetër studiues i shquar i dhunës me armë në Universitetin e Kalifornisë në Davis, dhuruar në mënyrë të famshme më shumë se 1 milion dollarë nga paratë e tij për Programin Kërkimor të Shkollës për Parandalimin e Dhunës.

Problemi tjetër për këtë fushë është se studiuesit që po mbledhin të dhënat po shkojnë drejt fundit të karrierës së tyre. Wintemute është në të 60-at, ndërsa Hemenway është në të 70-at.

Nëse nuk ka para për t’i financuar, hetuesit e vegjël si profesori asistent Rinad Beidas, PhD, mund të mos jetë në gjendje ta studiojë fare këtë çështje.

Beidas, një profesor asistent në Universitetin e Pensilvanisë Shkolla e Mjekësisë Perelman, iu dha një nga grantet e NIH për të studiuar parandalimin e vetëvrasjeve.

“Si shkencëtarë, ju duhet të ndiqni se ku janë burimet,” tha ajo. “Ju nuk do t’i merrni njerëzit si unë, të cilët janë më të rinj në zonë dhe të interesuar për dhunën me armë zjarri.”

Çfarë pasojash ka e gjithë kjo për publikun amerikan?

Një mënyrë për ta parë atë, tha Hemenway, është në krahasim me lëndimet dhe vdekjet në rrugë. Vdekjet nga përplasjet e automjeteve janë ulur në mënyrë të vazhdueshme gjatë 30 viteve të fundit, pavarësisht faktit se më shumë njerëz drejtojnë automjetin tani.

Arsyeja, tha ai, janë të dhënat dhe hulumtimet e mira. Të dy kanë informuar ndërhyrjet e shëndetit publik, si klasat e sigurisë rrugore, patentë shoferi të diplomuar dhe teknologji më të mirë të sigurisë në rrugë dhe në makina.

Ndërkohë, shkalla e vdekjeve nga armët e zjarrit në të njëjtën periudhë ka mbetur konstante. Nëse e njëjta logjikë do të zbatohej për çështjen e dhunës me armë, gjërat mund të ishin shumë të ndryshme.

“Sa herë që ndodh kjo, të gjithë thonë, ‘Si mund të kishte ndodhur kjo? Pse nuk mund të identifikojmë njerëzit që do të vazhdojnë të angazhohen [gun violence]?’ Nëse nuk kemi shkencën për të sqaruar përgjigjen e pyetjeve, kjo thjesht do të vazhdojë të ndodhë pa pushim”, tha Beidas. “Dhe ndihet shumë e pashpresë.”