Ankthi dhe faktorët neurologjikë hyjnë në lojë për atletët që papritur humbasin aftësinë e tyre për të performuar në një mënyrë në të cilën kanë shkëlqyer për vite me radhë.

Sa herë që shtamba e Chicago Cubs, Jon Lester, ngacmohet nga një vrapues me një avantazh të madh në bazën e parë, tifozët e bejsbollit kudo janë duke menduar “Vetëm hidheni në fillim!”

Por Lester nuk mundet. Mendja dhe trupi i tij nuk e lejojnë atë.

Dhe kampioni i Serisë Botërore nuk është i vetmi atlet që u përball me një rast të madh të asaj që disa e quajnë “hips”, “gishtëri të uiskit”, “të tundur”, “të lëkundur”, “të çuditshëm” ose “të çuditshëm”. përbindësh.”

Ish-qiptari i St.

“Gambësi im normal u lëndua dhe kështu ne patëm një kapës që erdhi nga një ekip tjetër. Unë hodha një fushë në atë prerje, që do të thotë se lëvizi katër centimetra në të djathtë, gjë që ndodh kur hedh një top të shpejtë brenda, kështu që me të vërtetë nuk ishte një fushë e egër, por kapësi e humbi atë. Ai nuk e dinte se çfarë të priste”, tha Ankiel për Healthline. “Për shkak se ishte ndeshja e parë e play-off-it, mendoj se në mënyrë të pandërgjegjshme mendova ‘Uau. Thjesht hodha një fushë të egër në televizionin kombëtar,’ por nuk ia dola shumë. Më pas, disa fusha më vonë, gjithçka filloi të zbërthehej.”

Ajo lojë ishte fillimi i fundit të karrierës së Ankiel-it në fushën e lojës.

Në librin e tij, “Fenomeni: Presioni, Shpërthimet dhe Fusha që Ndryshoi jetën time”, ai shkruan për gjendjen e ankthit, punën e tij me një psikolog sportiv dhe se si ai luftoi në rrugën e tij të kthimit në Ligat kryesore për shtatë sezone. si një lojtar jashtë fushës.

“Kur po kaloja këtë, nuk munda të gjeja shumë për të dhe dukej sikur askush nuk donte të fliste për të, sepse ishte shumë personale dhe e frikshme. Edhe djemtë që kanë qenë në bejsboll për 30 vjet nuk e kuptojnë vërtet se për çfarë bëhet fjalë nëse nuk e kanë pasur atë”, tha Ankiel.

Ai e shkroi librin e tij për t’i ndihmuar njerëzit të kuptojnë yjet dhe për të ndihmuar të tjerët që mund të kalojnë diçka të ngjashme. Ankiel tha se merr letra nga njerëz në të gjitha llojet e profesioneve që thonë se e përjetojnë këtë gjendje.

“Kam arritur në anën tjetër dhe kështu nuk kam frikë të flas për këtë. Këtu isha, 20 vjeç, me një ëndërr për t’u bërë shtamba më e mirë që ka ecur ndonjëherë dhe krejt papritur kjo ndodh. Nuk është se e zgjodha apo i bëra diçka vetes për ta realizuar. Thjesht ndodhi”, tha Ankiel. “Dua që të tjerët të dinë se ende mund të shkojnë për ëndrrat e tyre pavarësisht sfidave me të cilat përballen, dhe se ndihma është atje. Sidomos meshkujt. Ekziston një stigmë se nuk jeni burrëror nëse merrni ndihmë. Unë dua ta ndryshoj atë.”

Lexo më shumë: Pse fëmijët tuaj duhet të luajnë më shumë se një sport »

Ipsi ndodh te atletët në shumë sporte në të gjitha nivelet.

Psikologu sportiv Nick Molinaro, EdD, PC, është i njohur për punën e tij me lojtarët e golfit që marrin yps, por ai ka punuar edhe me atletë që luajnë bejsboll, lakros dhe futboll, si dhe gjimnastët dhe kërcimtarët.

Pra, pse ndodh kjo?

Molinaro tha se kërkimet tregojnë se rreth 70 për qind e rasteve shkaku është psikologjik dhe 30 për qind të rasteve është neurologjik.

Për të kuptuar ndikimin psikologjik, tha ai, mendoni për frutin tuaj të preferuar në gojën tuaj. Së shpejti do të filloni të pështyma.

Bazuar në këtë, Molinaro tha se shkencëtarët kanë mësuar se sasia e pështymës që prodhoni kur imagjinoni frutin në gojën tuaj është e njëjta sasi salvia që prodhoni kur hani në të vërtetë frutin.

“Pra, ekziston një marrëdhënie mes jush që mendoni diçka dhe trupit tuaj që përgjigjet [to those thoughts]”, tha Molinaro për Healthline.

Si lidhet kjo me një atlet?

Konsideroni këtë. Nëse një shtambë hedh një fushë të keqe dhe herën tjetër që shkon në fushë, ai fillon të ketë përsëri mendime për të zhveshur, vetë mendimet mund të prodhojnë një përgjigje në trup, duke bërë që muskujt e tij të tensionohen, gjë që e bën atë të hedhë një të egër. katran.

“Ndonjëherë ka diçka që quhet “të mësuarit me një provë”. Duhet të ndodhë vetëm një herë dhe tani ata kanë atë reagim”, tha Molinaro.

Kështu ishte edhe rasti për Ankiel, i cili tha se nuk kishte përjetuar ankth përpara asaj fushe të egër në play-off.

“As nuk e dija se çfarë ishte ankthi. Isha i sigurt. Mendova se do të dominoja”, tha Ankiel.

Megjithatë, pas fushës është kur ankthi filloi.

“Më pas u bë psikologjike sepse frika, ankthi, pritjet, nervat, adrenalina, të gjitha këto u kombinuan në një,” tha Ankiel. “Kishte raste kur nuk e ndjeja as topin në dorë”.

Ankiel mund ta kujtojë ndjenjën moment pas momenti.

“Ju jeni duke kaluar nëpër mekanikë dhe jeni gati të lëshoni fushën,” shpjegoi ai. “Gjithçka është në rregull deri në 20 centimetrat e fundit kur krahu juaj ka filluar të ecë përpara. Është pothuajse sikur trupi juaj ka një kriza të vogël dhe të nxihet dhe nuk e keni idenë se çfarë po ndodh. E dija saktësisht se çfarë doja të bëja, por trupi im nuk më lejonte ta bëja.”

Aynsley Smith, PhD, RN, shkencëtare e psikologjisë sportive në klinikën Mayo, lidh përvoja si ajo e Ankiel me presionin dhe shikimin e tunelit.

“Të gjithë atletët mund të kryejnë aftësi motorike ku mendja dhe trupi i tyre lëvizin së bashku në një mënyrë vërtet të qetë,” tha ajo për Healthline. “Kur mendimet e tyre fillojnë të ndërpriten dhe u tregojnë pasojat e këtij turneu apo loje të veçantë është shumë më e rëndësishme, ata shpesh lëshojnë shumë më shumë adrenalinë, zemrat e tyre fillojnë të rrahin, ata shtrëngojnë muskujt e tyre. Atëherë nuk ka më lëvizje të qetë.”

Një nga pasojat e adrenalinës së lartë është edhe shikimi i tunelit, shtoi Smith.

“Ka mjaft simptoma që fillojnë ta zhgënjejnë atletin dhe sa më shumë që i vërejnë, aq më shumë i zë paniku, përveç nëse kanë pasur stërvitje të mirë dhe të mësojnë ta ndërpresin atë dhe të qetësohen,” tha ajo.

Në vitin 2000, Smith kreu një studim me studiues të tjerë të financuar nga Klinika Mayo, i cili vëzhgoi 16 lojtarë golfi, disa që kishin sulme dhe disa jo.

Ata shikuan valët e trurit të lojtarëve të golfit, monitoruan të gjitha grupet e muskujve dhe shenjat e tyre jetësore, duke përfshirë rrahjet e zemrës.

“Ne kishim shtylla të lidhura me tela që të mund të dallonim se sa fort po i shtrëngonin dorezat. Ne gjithashtu u caktuam atyre në mënyrë rastësore beta-bllokues dhe placebo për të parë efektet, “tha Smith.

Bazuar në kërkimin e saj, Smith doli në përfundimin se yjet kanë një “vazhdimësi”, me mbytje dhe kërcitje në njërin skaj dhe dystonia fokale, një çrregullim neurologjik, në anën tjetër.

“Unë po përpiqesha të dalloja lojtarët e golfit që e kishin rreptësisht nga ankthi ose mbytja nga ata që e kishin atë për shkak të distonisë, pengesës neurologjike që duket se e shoqëron këtë nga ekspozimi i gjatë me kalimin e kohës,” tha Smith.

Shoqëria Dystonia e përkufizon distoninë si një çrregullim neurologjik të lëvizjes në të cilin “sinjalet e gabuara nga truri shkaktojnë spazma të muskujve dhe tërheqjen e gabuar të trupit”.

Molinaro theksoi se shumica e lojtarëve që zhvillojnë yip janë ata që kanë luajtur për 25 vjet ose më shumë. Pra, me lojtarët e golfit në veçanti, “është pyetja për përdorimin e tepruar dhe distoni fokale,” vuri në dukje ai.

Distonia ndikon në aftësitë e shkëlqyera motorike te atletët, si dhe në profesione të tjera, duke përfshirë dentistët, mjekët dhe muzikantët.

“Distonia prek më së shumti muskujt në të cilët fitojmë jetesën ose praktikojmë me orë e orë të tëra,” tha Smith.

Ndërsa dystonia është neurologjike, Smith vuri në dukje se gjendja mund të përkeqësohet nga ankthi.

“Gjendja në vetvete është frustruese, kështu që kur dikush e përjeton atë, kjo në vetvete mund të shkaktojë ankth. Por ne nuk mendojmë se distonia shkaktohet nga ankthi,” tha ajo.

Lexo më shumë: Disa substanca që përmirësojnë performancën në rritje në sportet e shkollave të mesme »

Kur ipsi shkaktohet nga distonia fokale, Molinaro tha se punon për të ndryshuar lëvizjen e një atleti.

Për shembull, me një lojtar golfi ai do t’i bëjë ata të ndryshojnë kontrollin e tyre.

“Kjo krijon një rrugë të re në tru, në mënyrë që ata të jenë në gjendje të punojnë përmes saj,” shpjegoi ai.

Smith tha se ilaçet e quajtura beta-bllokues mund të ulin ankthin dhe të ndihmojnë me distonitë.

Për lojtarë si Ankiel, metoda të tjera funksionojnë.

Pasi lexoi disa libra për vetëndihmë, Ankiel u lidh me një psikolog sportiv i cili e ndihmoi të menaxhonte ankthin.

Ndërsa psikologu i mësoi atij strategjitë e frymëmarrjes, Ankiel tha se të folurit me veten ishte më efektive. Kur filloi të ndihej nervoz ose i shqetësuar, ai mësoi të fokusohej në energjinë që rrit lojën e tij në vend që ta dobësonte atë.

“Çdo atlet ka nerva, adrenalinë dhe pritje para ndeshjes. Kështu që kur dola në fushë dhe ndjeva se duke ardhur, do të përpiqesha t’i thosha vetes ‘Të prisja. Tani do të hedh më fort. Unë do të jem shumë më i mprehtë.’ Sigurisht, kjo është shumë më e lehtë të thuhet sesa të bëhet”, tha Ankiel.

Molinaro mendon se hipnoza është më efektive. Për shembull, ai punoi me një kapëse të kolegjit, i cili u përpoq të hidhte topin në shtambë dhe në bazën e dytë.

“Ai po dërgonte një shteg [to the brain] ku janë emocionet e tij që po shkaktonin një përgjigje shtrënguese dhe kjo është arsyeja pse ai nuk mundi ta gjuante topin”, tha Molinaro.

Nëpërmjet hipnozës, ai ishte në gjendje të desensibilizonte kapësen.

“Unë e kisha atë duke hedhur foto dhe pak para se të ndjejë tension, ne konkurrojmë me atë ndjenjë negative me diçka pozitive. Pra, ai po e kthen krahun mbrapa dhe trupi i tij relaksohet në vend që të marrë krahun mbrapa dhe trupi i tij tensionohet. Unë e bëj këtë me hipnozë ose përmes imazheve konkurruese në mendje, kështu që mendimet negative tani prodhojnë përgjigje pozitive, “tha Molinaro.

Smith u mëson atletëve metoda për t’u çlodhur. “Duke folur me ta, i bëj të ndihen si një copë spageti brenda tre minutave. Kur jeni të relaksuar, muskujt tuaj nuk po luftojnë kundër njëri-tjetrit siç bëjnë kur jeni në ankth”, tha ajo.

Ajo gjithashtu i ndihmon atletët që të mendojnë për sportin si argëtim.

“Kjo është e vështirë të bëhet kur ka kontrata miliona dollarëshe bazuar në mënyrën se si do të performosh. Thuajse duhet të mashtrosh mendjen dhe të kthehesh në kohën kur ishe në oborrin e shtëpisë te babai yt, “tha ajo.

Smith e bën këtë përmes terapive që fokusohen në përballjen me ndjenjat negative.

“I kam që t’i thonë vetes se po e bëjnë këtë sepse e duan. Gjithashtu, do t’u bëj pyetje të tilla si ‘A do të vdisni vërtet atje nëse nuk ia dilni mirë? A do të ndalojnë prindërit tuaj të të duan? A po ju lë gruaja juaj nëse keni një qëndrim të keq?’ Le t’i lëmë mënjanë gjithë këto mbeturina të ekzagjerimit të rëndësisë së këtij rezultati dhe le të dalim dhe të japim një performancë të qetë me mendjen dhe trupin të relaksuar,” shpjegoi ajo.

Duke u argëtuar është mënyra se si Ankiel u rikthye. Kur u kthye në bejsboll në vitin 2004, ai doli jashtë fushës.

“E bëra me sukses, por u desh një stërvitje mendore gjatë gjithë ditës që nga koha kur u zgjova deri kur shkova të flija. Unë isha i fokusuar vetëm në këtë. Marrëdhëniet e mia ndryshuan me miqtë dhe familjen time dhe nuk jam ky. Jam i shkujdesur”, tha Ankiel.

Pasi kaloi në fushë, ai tha se një peshë u ngrit.

Mendova ‘Kjo është argëtuese dhe mund të shkoj në fushë dhe ta shijoj përsëri.’ Të tërhiqesha nga futbolli dhe të bëhesha një lojtar i jashtëm ishte mënyra ime për të përballuar gabimet.”