“Studimi i kërmillit” i ri raporton se fshin me sukses kujtimet selektive që shkaktojnë ankth dhe PTSD. Por a është kjo një ide e mirë?

Pothuajse të gjithë mund të mendojnë për një kohë që do të donin ta harronin.

Ndoshta ka ndodhur kur keni vepruar jashtë karakterit, keni qenë në siklet para dikujt që e respektoni ose keni dështuar në një detyrë që vlerësoni.

Ose ndoshta ishte një prishje e keqe e një marrëdhënieje, siç ishte komploti bazë i filmit të vitit 2004 “Dielli i përjetshëm i mendjes së panjollë.”

Edhe pse e pakëndshme për t’u kujtuar, ne shpesh mund të jetojmë me këto lloj kujtimesh pa ndërhyrë në jetën tonë të përditshme.

Megjithatë, ngjarjet traumatike, të tilla si përjetimi i përdhunimit ose lufta nuk janë aq të lehta për t’u pranuar dhe shpesh shkaktojnë ankth. Në disa raste, ato shkaktojnë çrregullim të stresit post-traumatik (PTSD).

A mund t’i ndihmojë njerëzit fshirja e kujtimeve të tilla?

Gjetjet nga a studim i ri sugjeroj kështu.

Studiuesit në Qendrën Mjekësore të Universitetit të Kolumbisë (CUMC) dhe Universitetin McGill raportuan se mund të jetë e mundur të krijohen ilaçe që do të fshinin kujtimet që shkaktojnë ankth dhe PTSD duke mbajtur në vend kujtimet e tjera të rëndësishme.

Studiuesit thonë se gjatë ngjarjeve emocionale ose traumatike disa kujtime mund të kodohen.

“Ka kujtime shoqëruese, të cilat lidhen drejtpërdrejt me ngjarjen, dhe kujtime jo-shoqëruese që krijohen nga informacioni i rastësishëm që është i pranishëm kur ndodh ngjarja,” Samuel M. Schacher, PhD, profesor i neuroshkencës në CUMC dhe bashkëautor i letër studimi, tha Healthline.

Për shembull, Schacher tha se nëse jeni të grabitur ndërsa jeni në një rrugicë të errët dhe gjatë ngjarjes vëreni një kuti postare në rrugicë, mund të jeni nervoz dhe në ankth sa herë që dërgoni diçka pas ngjarjes.

Në këtë skenar, të kesh frikë nga rrugicat është një kujtim shoqërues, ndërsa kutia postare është një kujtim jo-shoqërues.

“Shumë kujtime jo-shoqëruese [like the mailbox] bëhen aspak të dobishme dhe e pengojnë njeriun të bëjë gjëra të dobishme, ndërkohë që kujtimet shoqëruese janë të rëndësishme në jetën tonë, sepse ato na mësojnë se si bëjmë parashikime për gjërat dhe janë një komponent kritik i të mësuarit tonë nga pasojat. Për shembull, dikush mund të shmangë ecjen nëpër rrugicat e errëta pasi të rrëmbehet në një të tillë,” shpjegoi Schacher.

Për shkak të kësaj, Schacher dhe kolegët e tij u përqendruan në heqjen e kujtimeve jo-shoqëruese. Megjithatë, gjatë hulumtimit të tyre ata zbuluan se të dy llojet e kujtimeve mund të kthehen në mënyrë selektive ose të ndërmjetësohen pjesërisht pa ndikuar tek tjetri.

“Në parim, kjo tani mundëson adresimin e kujtimeve problematike që i pengojnë njerëzit të bëjnë gjëra në jetën e tyre që janë vërtet të rëndësishme. Kjo mund të jetë një formë e dobishme terapie për njerëzit me çrregullime ankthi”, tha Schacher.

Edna B. Foa, PhD, profesoreshë e psikologjisë klinike në Universitetin e Pensilvanisë dhe drejtoreshë e Qendrës për Trajtimin dhe Studimin e Ankthit, nuk shitet për këtë koncept.

“Nuk është rastësisht që kujtimet negative ose traumatike janë fiksuar në trurin tonë më shumë se kujtimet e këndshme,” tha Foa për Healthline. “Nëse vuani nga ankthi ose PTSD, kujtimet traumatike nuk largohen thjesht, dhe ka një arsye evolucionare për këtë. Nuk është mirë të harroni gjërat e këqija që ju ndodhin. Kujtimi i tyre mund t’ju mbrojë në të ardhmen.”

Schacher pranoi se çdo manipulim i funksionit trupor mund të kishte pasoja të padëshiruara.

“Dikush mund të përdorë imagjinatën e tij dhe të imagjinojë çdo skenar që mund të shkojë keq. Nuk mund të supozojmë se një zhvillim i caktuar është vetëm i dobishëm. Mund të ketë anët negative, kështu që ndërsa përdorim shkencën për të përmirësuar jetën tonë, rregullimi qeveritar dhe shoqëror i zbatimit dhe përdorimi i duhur duhet të forcohet, “tha Schacher.

Ai tregon për epideminë e opioideve.

“Këto janë ilaçe që janë zhvilluar për lehtësimin e dhimbjes ose anestezi gjatë disa testeve kirurgjikale dhe diagnostike që ne i përdorim në mënyrë rutinore tani. Ata kanë bërë gjëra të mëdha për ne, por kanë pasur edhe dobësi”, tha ai.

Nëse qëllimi i fshirjes së kujtimeve traumatike është zvogëlimi i dhimbjes, Foa tha se metodat efektive tashmë ekzistojnë.

Kjo përfshin ekspozimin e zgjatur, një formë e terapisë kognitive të sjelljes që fokusohet në përballjen me kujtimet, ndjenjat dhe situatat e lidhura me traumën në vend që t’i shmanget ato. Të folurit e përsëritur për frikën i lejon personit të fitojë kontrollin e tyre.

“Qëllimi është të kujtojmë kujtesën traumatike, por pa dhimbje të panevojshme. Të mendosh për të kur dëshiron të mendosh për të dhe të jesh në gjendje ta heqësh atë për një kohë të gjatë ose kur nuk dëshiron të mendosh për të”, tha Foa.

Ajo shtoi se pas pjesëmarrjes në rreth 20 seanca të ekspozimit të zgjatur (PE), shumica e njerëzve janë më në gjendje të përballojnë ankthin.

“PE është efektive. Nuk mendoj se ka një bazë për të gjithë entuziazmin për fshirjen e kujtimeve negative traumatike, edhe nëse mund ta bënim atë”, vuri në dukje Foa.

Dhe nëse një ditë ekziston një ilaç për fshirjen e kujtesës, si do të ndryshonte ai nga ilaçet ekzistuese kundër ankthit?

Schacher tha se barnat aktuale trajtojnë hapat përfundimtarë që çojnë në ankthin e njerëzve.

“Shumica e këtyre barnave adresojnë rrugën përfundimtare që çon në ankth, kështu që ato zbehin veprimet e kimikateve specifike në sistemin tonë nervor që po prodhojnë pasoja psikologjike të ankthit: rritje të rrahjeve të zemrës, djersitje, sjellje të ngrirë, të gjitha aspektet e një reagimi ndaj frikës, ”, shpjegoi Schacher.

Ilaçi i mundshëm i raportuar në kërkimin e tij është i fokusuar në “qarkun fillestar të lidhur me nxitjen”, tha Schacher. “Ky mund të jetë një vend ku tani mund të trajtohet dhe të bëhet disocimi midis çdo gjëje që shkakton ankthin dhe efektin e ankthit.”

Megjithatë, Schacher beson se një formë terapie do të duhej të shoqëronte një ilaç që fshin kujtimet.

“Nëse një personi i jepet një ilaç me veprim të shkurtër, mund të prishë kujtesën, të themi, kutinë postare dhe traumën. Megjithatë, terapia e bisedave e kombinuar me barna është ndoshta për shumicën e rasteve mënyra më e mirë për t’u marrë me ankthin. Drogat në vetvete mund të funksionojnë, por ato janë thjesht drogë dhe veprojnë në një vakum, si të thuash, “tha ai.

Foa beson se jemi largngaduke parë një ilaç me këto aftësi, ndërsa Schacher mendon se do të ekzistojë gjatë jetës së tij.

Megjithatë, për perspektivë, ai tregon se studimi është kryer te kërmijtë, të cilët kanë 20 mijë neurone. Njerëzit kanë 86 miliardë neurone.

“Duhen më shumë studime për ta zbatuar këtë tek njerëzit,” tha Schacher. “Ne e kemi ngritur ajsbergun vetëm duke identifikuar molekula interesante që luajnë role në lloje të ndryshme kujtimesh, kështu që në parim mund të synohen, por ne mendojmë se ka të paktën dhjetëra të tjera. Pasi të kemi një katalog të grupeve të molekulave që mund të synohen, atëherë mund të thuhet se Droga X tashmë ekziston dhe mund të funksionojë për këtë qëllim, ose mund të zhvillojmë një ilaç të ri që mund të synojë këtë klasë molekulash.

Ai është i bindur se prevalenca e ankthit do të nxisë disponueshmërinë e burimeve të nevojshme për të zhvilluar këtë lloj terapie farmakologjike.

Pas kësaj, a do të jetë fokusi një pilulë për futjen e kujtimeve?

Ndërsa ai nuk do të thotë “kurrë”, Schacher beson se nuk ka gjasa.

“Kjo është bërë disi te minjtë përmes një teknike që në thelb e bën kafshën të përgjigjet në një mënyrë sikur të kishte një kujtim të veçantë,” tha ai. “Dhe kujtimet e krijuara artificialisht të frikës tek njerëzit kanë ndodhur gjithashtu përmes sjelljes joetike. mendo”Kandidati Mançurian.” Por, nuk shoh që një ilaç për krijimin e kujtimeve të reja të ndodhë së shpejti.”