Një burrë dhe një grua përqafohenShpërndaje në Pinterest
Studiuesit thonë se marrëdhëniet mashkull-femër mund të prodhojnë raste më të forta HIV-1. Vladimir Godnik/Getty Images
  • Studiuesit thonë se seksi penil-vaginal mund të rezultojë në lloje më virulente (ose të dëmshme) të HIV-1.
  • Studimi i tyre kundërshton kërkimet e mëparshme që treguan se seksi anal mashkull-me-burrë mund të prodhojë infeksione më të forta.
  • Studiuesit thonë se infeksionet nga marrëdhëniet mashkull-femër duket se rezultojnë në uljen e qelizave CD4 në sistemin imunitar.

HIV-1 mund të transmetohet përmes seksit vaginal, anal dhe oral, pavarësisht nëse është me një partner të të njëjtit seks ose me seks të ndryshëm.

Por rreziku i zhvillimit të saj duket se ndryshon në varësi të mënyrës se si transmetohet sëmundja.

Në fakt, virusi HIV mund të jetë më virulent kur kalon midis partnerëve meshkuj dhe femra që kryejnë seks penile-vaginal sesa midis meshkujve që bëjnë seks anal me meshkuj të tjerë, sipas një studim i ri nga Instituti Indian i Shkencave.

Studiuesit thonë se arsyeja mund të jetë se shtame të ndryshme të virusit HIV-1 transmetohen midis këtyre popullatave të dallueshme dhe nëntipi që transmetohet më shpesh tek njerëzit që kryejnë seks penis-vaginë mund të jetë thjesht më virulent.

Studiuesit studiuan numërimin e CD4 midis 340,000 individëve me HIV në dhjetëra vende në mbarë botën.

Qelizat CD4, të njohura gjithashtu si qelizat T ose qelizat e bardha të gjakut, janë pjesë e sistemit imunitar dhe aktivizohen në përgjigje të infeksioneve. Me HIV, virusi sulmon sistemin imunitar dhe një numër i ulët fillestar i qelizave CD4 konsiderohet një shenjë e një infeksioni më të rëndë.

Studiuesit zbuluan se rastet e HIV-1 të transmetuara përmes marrëdhënieve penile-vaginale lidheshin me numërimin më të ulët të CD4 sesa rastet midis burrave që kishin marrëdhënie seksuale me burra të tjerë (MSM) – një grup që zakonisht angazhohet në marrëdhënie anale.

Ne te shkuaren, rekomandimet e sigurisë kanë deklaruar se seksi receptiv anal ka një rrezik më të lartë të transmetimit të HIV-it sesa seksi receptiv vaginal, pjesërisht sepse rreshtimi më i hollë i rektumit mund të lejojë që virusi të hyjë më lehtë në qarkullimin e gjakut.

Sidoqoftë, në këtë studim, studiuesit thanë “në mënyrë të jashtëzakonshme, ne zbuluam se HET [heterosexual individuals] vazhdimisht kishte numërime më të ulëta të CD4 të hershme sesa MSM.”

Studiuesit spekuluan se shtamet dalluese të HIV-1 që qarkullojnë në këto popullata mund të ndryshojnë në aftësinë e tyre për të kapërcyer “pengesat e transmetimit” që përcaktojnë numrin e grimcave virale që duhet të transmetohen nga një host për të krijuar një infeksion në një tjetër.

“Mënyra të ndryshme të transmetimit të HIV nga një individ në tjetrin mund të ushtrojnë pengesa të ndryshme mbi virusin,” shkroi. Narenda DixitPhD, profesor i inxhinierisë kimike në Institutin Indian dhe autor kryesor i studimit.

Ai shtoi se studimi “zbulon më shumë shtame virulente të transmetuara të HIV-it te individët heteroseksualë sesa meshkujt që kryejnë marrëdhënie seksuale me meshkujt, duke ndikuar potencialisht në epideminë e HIV-it në mënyra të ndryshme në këto grupe”.

Studimi sugjeroi se shtame të ndryshme të HIV-it mund të qarkullojnë midis popullatave të ndryshme, por autorët nuk ishin në gjendje t’i identifikonin ato shtame.

Shyam KottililPhD, një profesor i mjekësisë në Institutin e Virologjisë Njerëzore në Shkollën e Mjekësisë të Universitetit të Maryland, tha për Healthline se madhësia e popullsisë dhe shtrirja globale e studimit janë mbresëlënëse, por se studimi ka disa kufizime.

Në Shtetet e Bashkuara, për shembull, shumica e rasteve të HIV-it janë me nëntipin B, ose “clade”, por ka të paktën nëntë klade të ndryshme HIV që qarkullojnë në mbarë botën.

“Ju nuk mund të kontrolloni për këtë,” tha Kottilil.

Ndërsa studimi nuk ishte në gjendje të izolonte llojin e infeksionit rast pas rasti, autorët vunë në dukje se studime të tjera kanë treguar se 90 përqind e MSM kishin infeksione të nëntipit B, krahasuar me vetëm 10 përqind të individëve heteroseksualë.

Kjo i jep mbështetje argumentit se ka pak kryqëzim midis dy popullatave dhe se një tendosje më e ashpër mund të qarkullojë në mesin e popullatës heteroseksuale.

“Përzierja midis dy grupeve do të kishte çuar në një shpërndarje më të ngjashme të nëntipave në të dy grupet,” shkruajnë autorët e studimit. “Kështu duket se të dy grupet kanë mbetur kryesisht të ndara.”

Studimi u mbështet gjithashtu në një fotografi të numrit të hershëm të qelizave CD4 për të përcaktuar virulencën e infeksionit, të cilat dihet se rriten menjëherë pas infeksionit dhe më pas bien.

Kottilil tha se nivelet e qelizave të sistemit imunitar janë “mjaft të ndryshueshme”, madje edhe në baza ditore, gjë që mund t’i bëjë ato një shënues jo të besueshëm për shtrirjen e një rasti HIV.

Hulumtimet e kaluara kanë treguar se të dyja faktorët gjenetikë të bujtësit dhe përbërja gjenetike e virusit HIV luajnë një rol në virulencën e infeksionit.