Studiuesit po pastrojnë tokën duke kërkuar baktere që mund të përdoren për të krijuar antibiotikë të rinj. Është pjesë e një largimi nga drogat e rritura në laborator.

Që kur shkencëtari skocez Alexander Fleming zbuloi penicilinën, antibiotikun e parë në botë, ato ilaçe të mrekullueshme janë rritur në laborator.

Sot, Sean Brady, PhD, një mikrobiolog dhe profesor i asociuar në Universitetin Rockefeller në New York City, beson se e ardhmja e antibiotikëve mund të qëndrojë në tokë jashtë dyerve tona të përparme.

Zbulimi i Brady-t, 90 vjet pas zbulimit të Fleming-ut në vitin 1928, ka mbërritur teksa bota po përballet me një krizë antibiotike.

Të ashtuquajturat “super mikrobe” kanë evoluar rezistenca ndaj dhjetëra antibiotikëve shumë efektivë.

Rezultati ka qenë infeksione që po bëhen gjithnjë e më të vështira për t’u trajtuar.

Qendrat për Kontrollin dhe Parandalimin e Sëmundjeve (CDC) raportet se çdo vit në Shtetet e Bashkuara, të paktën 2 milionë njerëz infektohen me baktere që janë rezistente ndaj antibiotikëve. Të paktën 23,000 prej tyre vdesin çdo vit si pasojë e drejtpërdrejtë e këtyre infeksioneve.

Përveç kësaj, është e vlerësuar se numri global i vdekjeve nga infeksionet rezistente ndaj antibiotikëve mund të arrijë në 10 milionë në vit deri në vitin 2050.

Në mbarë botën, shkencëtarët po garojnë me kohën për të zhvilluar molekula të reja që shkatërrojnë mikrobet. Studiuesit, megjithatë, thonë se shumica e përgjigjeve të lehta tashmë janë gjetur.

Në vend të rritjes së antibiotikëve në një pjatë Petri si Fleming dhe shkencëtarët që e ndoqën atë, Brady shpreson të gjejë ilaçe të reja në tokë.

“Ka mijëra baktere në tokë, kudo që shkelni: Një rezervuar i mundshëm antibiotikësh,” tha Brady për Healthline. “Shumë prej tyre prodhojnë molekula që nuk janë parë kurrë më parë.”

Brady dhe kolegët e tij publikuan ato studim muajin e kaluar në revistën Nature Microbiology.

Ata raportuan zbulimin e një klase të re antibiotiku, të nxjerrë nga mikroorganizma të panjohur që jetojnë në tokë.

Kjo klasë, të cilën ata e quajnë “malacidina”, vrau disa superbaktere në minjtë laboratorikë, duke përfshirë ato të frikshme. Staphylococcus aureus rezistent ndaj meticilinës (MRSA), pa shkaktuar rezistencë.

Antibiotiku i ri sulmoi dhe pastronte infeksionet e lëkurës MRSA të kafshëve brenda një dite.

“Një pjesë e konsiderueshme e barnave që përdorim sot në klinikë, veçanërisht antibiotikët, vijnë nga molekulat karakterizuese që prodhohen nga gjallesat, veçanërisht bakteret,” tha Brady.

“Shumica e antibiotikëve tanë janë komponime që i kemi karakterizuar nga bakteret, të cilat ndoshta janë atje për një bakter për të vrarë bakteret e tjera,” shpjegoi ai. “Ato nuk vijnë nga ajo që njerëzit imagjinojnë: kimistët në laborator ndërtojnë komponime të rastësishme dhe – papritmas – ju keni një antibiotik.”

Kështu u gjetën penicilina, tetraciklina dhe vankomicina – antibiotiku i fundit – tha ai.

Megjithatë, në vitet e fundit, kjo qasje ka filluar të tregojë kthime në rënie.

“Sugjerimi ishte që ne kishim gjetur gjithçka që ishte atje, dhe për këtë arsye ne duhet të shkojmë në vende të tjera për të kërkuar antibiotikë,” tha Brady. “Pra, shumica e këtyre komponimeve vijnë nga kultivimi i baktereve. Por ju gjithashtu mund të rritni baktere nga një mostër e tokës.”

“Ne nuk i kultivojmë shumicën e baktereve jashtë mjedisit,” shtoi ai. “Pra, antibiotikët që zbulojmë vijnë nga shkencëtarët që zbulojnë se si të rritin një për qind të baktereve atje. Rezulton se 99 për qind e antibiotikëve nuk mund t’i rritim, kështu që nuk mund të kërkojmë se çfarë antibiotikësh mund të prodhojnë.”

“Edhe me insektet që ne rritim në laborator, na mungon pjesa më e madhe e kimisë që ata bëjnë, ose ilaçet që mund të prodhojnë,” tha Brady.

Studiuesit filluan të punojnë me një qasje të re rreth 10 vjet më parë.

Në vend që të përpiqeshin të kultivonin baktere, ata morën tokë dhe nxorrën ADN prej saj dhe e vendosën në baktere që mund të rriteshin, tha Brady.

Ai e kaloi dekadën e kaluar duke e bërë këtë në grupin e tij kërkimor.

Studiuesit gjetkë, duke përdorur metagjenomikë, po kërkojnë gjithashtu antibiotikë të rinj në dukje të tjera vende të pamundura – uji i oqeanit dhe zorrët e insekteve.

“Ne heqim bakteret nga papastërtia, e ngrohim papastërtinë në prani të një detergjenti dhe pastrojmë ADN-në që lirohet”, tha Brady. “ADN-ja është thjesht ADN, pa marrë parasysh se nga vjen, dhe ne e vendosim atë ADN në insektet që rritim në laborator. Ajo që ndodh është, ju kaloni nëpër këto klone, këto insekte laboratorike dhe identifikoni ato që janë më interesante dhe që mund të prodhojnë antibiotikë.”

“Ne analizojmë të gjitha të dhënat e sekuencave duke përdorur metagjenomikë, e cila është teknologjia e sekuencës së gjeneratës së ardhshme,” shpjegoi ai, “Insektet marrin gjenet nga mjedisi. Ne e vendosëm atë në një defekt dhe ai bëri dy antibiotikë të rinj.”

Qëllimi, tha Brady, është rritja e baktereve në prani të një antibiotiku.

“Dhe ju dëshironi që bakteret të mos vrasin qelizat njerëzore dhe të mos zhvillojnë kurrë rezistencë ndaj antibiotikut,” vuri në dukje ai.

Rezistenca ndaj antibiotikëve është një problem më i madh në botën joperëndimore.

Dr. Peter Collignon, një ekspert i shquar i rezistencës ndaj antibiotikëve, mjek i sëmundjeve infektive dhe mikrobiolog në Spitalin Canberra në Australi tha: “Superbakteret janë një problem dhe ato po përkeqësohen.”

“Është shumë më tepër problem në vendet në zhvillim, por ato janë problem kudo, duke përfshirë SHBA, Australi dhe Evropë,” tha ai për Healthline.

“Ne kemi infeksione kërcënuese për jetën që janë të vështira për t’u trajtuar dhe ndonjëherë të pamundura për t’u trajtuar,” tha Collignon. “Sigurisht, kjo është një perspektivë e botës perëndimore. Por realiteti është se nëse jeni në Kinë, Filipine, Vietnam ose Indi, shumë infeksione vërtet të zakonshme janë efektivisht të patrajtueshme për shkak të rezistencës së madhe ndaj antibiotikëve.”

Një perceptim publik është se përshkrimi i antibiotikëve shumë shpesh ka shkaktuar superbaktere.

“Ne e mbivlerësojmë rezistencën ndaj përdorimit të tepërt të antibiotikëve,” tha Collignon. “Por, unë mendoj se çështja e vërtetë është shpërndarja e baktereve rezistente në gjene dhe, në botë, kjo është përmes ujit të kontaminuar. Ju keni ujë që është i ndotur nga njerëzit dhe kafshët, dhe nga antibiotikët dhe insektet në ujë.”

“Ne e pimë atë ujë ose e shpërndajmë mbi perime,” shpjegoi ai. “Duke bërë këtë, ne kemi superbaktere të cilave u japim më shumë antibiotikë, në mënyrë efektive, në zorrët tona. Dhe ajo shkon ‘rreth e ‘rrumbullakët në një cikël gjithnjë në rritje.”

Arsyeja kryesore që bota në zhvillim ka shumë më tepër superbaktere është sepse furnizimet me ujë dhe kanalizimet janë shumë më të këqija.

Kushtet politike dhe sociale gjithashtu mund të ndikojnë në rezistencën ndaj antibiotikëve.

“Ne bëmë një studim interesant disa vite më parë që shkaktoi disa polemika,” tha Collignon. “Ne gjetëm në Evropë – dhe po e zgjerojmë atë në të gjithë botën – një korrelacion më të lartë me korrupsionin në një vend sesa me përdorimin e antibiotikëve. Sepse korrupsioni është një tregues zëvendësues për gjërat e tjera që shkojnë keq, si për shembull furnizimi juaj me ujë nuk është aq i mirë sa duhet, ose furnizimi me ushqim, apo edhe cilësia e barnave.

“Kultura e një vendi, në kuptimin e artit dhe jo të shkencës, bën shumë ndryshim në atë se sa rezistencë shihni,” vuri në dukje ai. “Dhe unë mendoj se faktori më i madh është përdorimi i tepruar dhe mos dokumentimi i barnave që përdorni dhe si lejojmë që bakteret rezistente të përhapen. Sepse ne nuk ndjekim rregullat dhe nuk marrim masa paraprake bazë për të ndaluar të gjitha këto gjëra të përhapen në spitalet që kanë kontrollin e infeksionit dhe në komunitet.”

Hulumtimi i Brady financohet nga Instituti Kombëtar i Shëndetit dhe Fondacioni Gates.

Në fillim të vitit 2016, Brady nisi një kompani të quajtur Lodo Therapeutics.

Ai e përshkruan sipërmarrjen e tij si një “kompani për zbulimin dhe zhvillimin e drogës e fokusuar në krijimin e terapive të reja që rrjedhin nga natyra”.

“Shumica e asaj që është atje është plotësisht e panjohur dhe kjo është e ardhmja,” tha Brady.

Misioni i Lodo Therapeutics është të punojë në partneritet me kompanitë globale farmaceutike dhe organizatat joqeveritare (OJQ) kryesore për të trajtuar infeksionet mikrobiale rezistente ndaj ilaçeve dhe kanceret, tha Brady.

Në Universitetin Rockefeller, Brady krijoi gjithashtu një projekt të shkencës qytetare të quajtur Droga nga papastërtia.

Ai dhe kolegët e tij i ftojnë njerëzit të dërgojnë mostra dheu, në mënyrë që të “vjelin gjëra nga ajo”.

Projekti do t’u dërgojë pjesëmarrësve një çantë grumbullimi dheu që përfshin paketimin e Shërbimit Postar të SHBA-së, etiketat e transportit me parapagesë dhe një udhëzues grumbullimi për grumbullimin në vend në zonën e tyre.

Kur zbulimi i Brady mund të çojë në mjekësi të përdorshme?

“Është e pamundur të thuhet se kur, apo edhe nëse, një zbulim i antibiotikëve në fazën e hershme si malacidina do të vazhdojë në klinikë,” tha ai. “Është një rrugë e gjatë dhe e mundimshme që nga zbulimi fillestar i një antibiotiku te një entitet i përdorur klinikisht.”

“Askush nuk duhet të besojë se kjo do të nxjerrë një ilaç në treg javën e ardhshme,” vuri në dukje ai.