Pikat kryesore të studimit

Një grup shumëkombësh prej më shumë se 100 studiuesish kontribuan në studim.

Të dhënat erdhën nga Iniciativa Gjenetike e Anoreksisë Nervoza dhe Grupi Punues i Çrregullimeve të Ushqimit të Konsorciumit të Gjenomikës Psikiatrike.

Studiuesit analizuan ADN-në e gati 17,000 njerëzve me anoreksi dhe 55,000 njerëzve pa këtë gjendje.

Studiuesit identifikuan tetë variante gjenetike të lidhura me këtë çrregullim.

Ata zbuluan gjithashtu se baza gjenetike e anoreksisë mbivendoset me çrregullimin obsesiv-kompulsiv, depresionin, ankthin dhe skizofreninë. Faktorët gjenetikë të lidhur me anoreksinë ndikojnë edhe në aktivitetin fizik.

Disa nga anomalitë metabolike të njerëzve me anoreksi mendohet se janë për shkak të urisë.

Studiuesit thonë se këto anomali mund të kontribuojnë në zhvillimin e anoreksisë – se origjina e sëmundjes mund të jetë si metabolike ashtu edhe psikiatrike.

Ata sugjerojnë se “vështirësia e jashtëzakonshme” që kanë njerëzit me anoreksi për të mbajtur një peshë të shëndetshme mund të jetë pjesërisht për shkak të “çrregullimit themelor metabolik”.

Duke marrë parasysh të dy këta faktorë rreziku përfundimisht mund të çojë në një trajtim të përmirësuar.

Faktorët gjenetikë, mjedisorë

Dr Mir Ali është një kirurg i përgjithshëm dhe bariatric në Qendrën Mjekësore MemorialCare Orange Coast në Kaliforni.

Ai tha për Healthline se studimi i ri ishte bërë mirë.

“Anoreksia nuk është një problem i lehtë për t’u rregulluar dhe ka një shkallë të lartë vdekshmërie sepse shumë pacientë vazhdojnë të përkeqësohen me kalimin e kohës,” tha Ali.

Ai thotë se trupi ka një pikë të caktuar metabolike.

Kur metabolizmi juaj nuk po rregullohet siç duhet, pika juaj e caktuar mund të përfundojë shumë e lartë ose shumë e ulët. Kur kjo pikë e caktuar është shumë e ulët, trupi natyrshëm nuk dëshiron të shtojë peshë, shpjegon ai.

“Ne shohim njerëz që betohen se mezi hanë, por shtojnë peshë, dhe ne nuk kemi një shpjegim të mirë për këtë. Ne shohim pacientë që hanë, por kanë probleme me shtimin në peshë. Metabolizmi i tyre u lejon atyre ta bëjnë këtë, “tha Ali.

Thomas B. Hildebrandt, PsyD, është profesor i asociuar i psikiatrisë në Icahn School of Medicine dhe shef i divizionit të çrregullimeve të të ngrënit dhe peshës në Spitalin Mount Sinai në Nju Jork.

Ai tha për Healthline se ka shumë mistere të lidhura me anoreksinë.

“Ky studim historik identifikoi një sërë objektivash të mundshëm për sëmundje. Ai thekson atë që klinicistët e kanë njohur për një kohë të gjatë: nuk është vetëm një sëmundje psikiatrike. Ka edhe objektiva metabolikë dhe të tjerë. Është një hap i madh në hartën rrugore drejt identifikimit të neurobiologjisë bazë të sëmundjes, “tha Hildebrandt.

Ai vëren se çrregullimet e të ngrënit priren të shfaqen në familje. Disa prej tyre janë gjenetike, por ka edhe mjedisin ushqimor dhe faktorë të tjerë mjedisorë.

“Në një farë mase, ne mendojmë se karakteristikat e temperamentit mund të ndikojnë në psikopatologji. Ju keni një cenueshmëri ndaj anoreksisë nervore dhe keni gjithashtu një mjedis që është hiperkritik ose që ju bën shumë presion për aktivitet fizik, ose përndryshe mund ta aktivizojë atë cenueshmëri,” shpjegoi Hildebrandt.

Trajtimi i anoreksisë

Dikush me anoreksi mund të kufizojë ushqimet që hanë deri në pikën e urisë. Ata gjithashtu mund të angazhohen në stërvitje intensive në një përpjekje për të djegur më shumë kalori.

Trajtimi zakonisht përfshin kujdes mjekësor për problemet fizike të shkaktuara nga ushqimi i dobët dhe uria, së bashku me kujdesin për shëndetin mendor.

Sipas Shoqata Kombëtare e Anoreksisë Nervoza dhe Çrregullimeve të Asociuara, 30 deri në 35 për qind e njerëzve me anoreksi kanë një çrregullim komorbid të humorit, siç është depresioni. Rreth 50 për qind kanë çrregullime shoqëruese të ankthit.

Medikamentet psikiatrike mund të ndihmojnë me këto çrregullime bashkëekzistuese. Megjithatë, ka nuk ka medikamente të miratuara për trajtimin e anoreksisë.

A Meta-analizë 2011 nga 36 studime zbuluan se anoreksia ka një shkallë më të lartë të vdekjes se çdo çrregullim tjetër i të ngrënit. Rreth 1 në 5 prej këtyre vdekjeve janë për shkak të vetëvrasjes.

Një pjesë e problemit në trajtimin e anoreksisë është stigma.

“Njerëzit me anoreksi nuk mendojnë se meritojnë ndihmë. Dhe për shkak të mënyrës se si sëmundja paraqitet, ajo tjetërson familjen, kujdestarët dhe madje edhe mjekun e kujdesit parësor që ju thotë të shtoni peshë. Mund të irritojë ofruesin e shëndetit mendor që përpiqet t’ju ndihmojë të mendoni ndryshe për shtimin në peshë, por ju nuk mundeni, sepse thjesht nuk ndihet mirë, “tha Hildebrandt.

Ai shton se veçanërisht për adoleshentët, qasja e bazuar në familje ka efektin më të fuqishëm.

Kjo do të thotë ndërhyrje që angazhojnë anëtarët e familjes dhe të dashurit në ruajtjen e të ushqyerit.

Programet intensive rezidenciale dhe spitalore janë të mira për t’i ndihmuar njerëzit të shtojnë peshë, thotë Hildebrandt.

“Ata e kapin plotësisht mjedisin dhe në thelb nuk ju japin zgjidhje tjetër veçse të jeni të shëndetshëm në mënyrë që të dilni jashtë. Konsiderohet një mjedis i sigurt për shumicën e njerëzve që e kalojnë atë”, tha ai.

Ana negative e gjithë asaj sigurie dhe kontrolli, thotë Hildebrandt, është se nuk mund ta përsërisni atë në jetën e përditshme.

“Ka diçka tjetër jashtë simptomave psikiatrike që e bëjnë shumë më të vështirë t’i çosh njerëzit në një peshë të shëndetshme dhe t’i mbash atje. Ndërhyrjet, ndonëse janë shpëtimtare, janë në të vërtetë vetëm të përkohshme. Ky është vendi ku ndodhet fusha jonë. Zgjidhje të përkohshme për një sëmundje kronike, “tha Hildebrandt.

Çfarë do të thotë e gjithë kjo

Ali shpreson se kjo mund të hapë një rrugë krejtësisht të re trajtimi.

“Ka shumë kërkime që po zhvillohen në të dy drejtimet, si për njerëzit nënpeshë ashtu edhe për ata mbipeshë. Disa hormone duket se kuptohen mirë, por në pjesën më të madhe, ne thjesht nuk i dimë të gjitha hormonet e përfshira dhe se si ato ndërveprojnë së bashku për të vendosur peshën e dikujt, “tha ai.

“Kaq shumë gjëra të ndryshme luajnë një rol në përcaktimin e peshës së dikujt. Është e qartë se profili metabolik mund të ndikojë në këtë në një drejtim ose në tjetrin”, shtoi Ali.

“Nëse ne mund të identifikojmë se atyre u mungon një hormon kritik ose element kritik që mund të zëvendësohet, së bashku me këshillimin psikologjik, kjo mund t’i ndihmojë pacientët të kapërcejnë sëmundjen,” tha ai.

Mënyra se si ne e shohim anoreksinë tashmë po ndryshon.

Dikur mendohej si një çrregullim femëror, tani e kuptojmë këtë edhe meshkujt zhvillojnë anoreksi.

“Është pjesë e stereotipit, e thjeshtë dhe e thjeshtë,” tha Hildebrandt. “Mund të duket paksa ndryshe sepse meshkujt mbajnë më shumë masë muskulore të dobët. Historikisht, ka qenë pothuajse e pamundur për burrat që të gjejnë trajtim jashtë një grushti vendesh. Kjo ka ndryshuar, veçanërisht në pesë vitet e fundit. Tani ju shihni më shumë përfshirje.”

Ai shpreson se njohuria se anoreksia mund të jetë fizike dhe mendore do të ndihmojë në uljen e stigmës.

Për sa i përket gjetjes së një trajtimi të ri, Hildebrandt paralajmëron se do të marrë kohë.

“Studimi është një udhërrëfyes, një vend për të filluar për sa i përket biologjisë themelore të sëmundjes. Ndërsa teknologjia po bëhet gjithnjë e më e fuqishme dhe më e shpejtë, ne kemi ende një kërkim të gjatë përpara përpara se të arrijmë te terapia.

“Zbulimet e drogës bazohen në idenë e shumë dështimeve për një sukses. Ne ende duhet të kuptojmë se si të ndihmojmë dikë në botën reale, dhe kjo është një sfidë,” tha Hildebrandt.