Një rast i fundit i profilit të lartë ka ngritur pikëpyetje nëse fëmijët duhet të detyrohen t’i nënshtrohen trajtimit që ata refuzojnë.

Vitin e kaluar Cassandra Callender, asokohe 17 vjeçe, iu nënshtrua pesë muajsh detyrim trajtimi me kimioterapi për limfomën e saj Hodgkin pasi Departamenti i Fëmijëve dhe Familjeve në Connecticut vendosi të ndërhyjë.

Mjekët e saj i kishin thënë se kimioterapia ishte shansi i saj më i mirë për të mbijetuar, por ajo përsëri refuzoi, duke shpresuar të gjente trajtime alternative.

Çështja përfundimisht përfundoi në Gjykatën e Lartë të shtetit. Gjykata konstatoi se Departamenti i Fëmijëve dhe Familjeve nuk kishte shkelur të drejtat e Callender duke i kërkuar asaj t’i nënshtrohej kimioterapisë.

Aktvendimi i dha njëfarë përfundimi atij rasti.

Por kjo bëri shumë pak për të larguar mosmarrëveshjet se kur është në rregull të detyrosh një adoleshente – veçanërisht një adoleshent kaq afër të qenit i rritur – t’i nënshtrohet një trajtimi me të cilin ajo ose prindërit e saj nuk ishin dakord.

Lexo më shumë: Sistemi imunitar tani fokusi kryesor i trajtimit të kancerit »

Në shumicën e rasteve, fëmijët dhe prindërit e tyre pajtohen me rekomandimet e mjekëve për trajtimin e kancerit. Por nuk është gjithmonë kështu.

“Ne kemi hasur shqetësime për toksicitetin. Ne kemi hasur në preferenca për terapitë plotësuese, përveç mjekësisë tradicionale të kancerit, “tha Dr. Jennifer Kesselheim, M.Ed., një onkolog pediatrik në Dana-Farber/Boston’s Children’s Cancer and Blood Disorders Center, në një intervistë me Healthline.

“Ne kemi hasur gjithashtu individë që, për arsye fetare ose kulturore, preferojnë të bëjnë diçka tjetër nga ajo që rekomandon ekipi klinik.”

Nëse prindërit dhe fëmija nuk pajtohen me planin e propozuar të trajtimit, mjekët në përgjithësi do të dëgjojnë dëshirat e prindërve.

“Nëse prindi beson se një trajtim duhet të ecë përpara, atëherë ne do të pajtohemi me prindërit, sepse mendojmë se prindërit kanë në zemër interesin më të mirë të fëmijës. Dhe ne ndihemi sikur prindërit janë ende vendimmarrësit derisa fëmija të mbushë 18 vjeç,” tha për Healthline Dr. Tracy Koogler, një pediatre e kujdesit kritik dhe etiket mjekësor në Universitetin e Chicago Medicine.

Ndërsa mjekët kanë në mendje interesat më të mira mjekësore të fëmijëve, familjet mund të ofrojnë një ndjenjë më të gjerë të interesave më të mira.

Si do të ndikojë një trajtim në cilësinë e jetës së një fëmije? Kur është koha më e mirë për t’iu nënshtruar trajtimit? A përputhet me bindjet fetare apo kulturore të familjes?

Përgjigjet e këtyre pyetjeve mund të formojnë biseda rreth kursit më të mirë të trajtimit.

“Sa më shpejt të dimë për të gjitha këto pjesë të ndryshme që përbëjnë strukturën e jetës së fëmijës jashtë dhe që çojnë në këtë diagnozë të re,” tha Kesselheim, “aq më mirë që ne mund të përgatitemi për të përmbushur nevojat e tyre në bisedat e mëvonshme. ”

Lexo më shumë: Dy trajtime të reja të mundshme që do të vrasin qelizat e kancerit »

Nëse si fëmija ashtu edhe prindërit refuzojnë trajtimin, situata bëhet disi më e ndërlikuar.

“Kur prindërit dhe fëmijët thonë “Jo”, bëhet një situatë interesante,” tha Koogler.

Disa nga këto raste varen nga fakti nëse një fëmijë është mjaft i pjekur për të marrë vendimet e tij mjekësore.

Disa shtete amerikane lejojnë “të mitur të pjekur” të japin pëlqimin për trajtim të përgjithshëm mjekësor edhe pa miratimin e prindërve. Në disa raste kjo nënkupton edhe të drejtën për të refuzuar trajtimin.

Të thuash nëse një adoleshent është i pjekur nuk është gjithmonë e lehtë.

“Ndonjëherë mosha kronologjike e pacientit mund të na ndihmojë të kuptojmë se cilat mund të jenë aftësitë dhe aftësitë e tyre vendimmarrëse,” tha Kesselheim. Herë të tjera ne takojmë pacientë që kanë kapacitete që tejkalojnë shumë ose ndoshta nuk janë të pakta nga ajo që mund të presim duke pasur parasysh moshën e tyre kronologjike.

Callender ishte disa muaj larg të 18-tës së sajt ditëlindjen kur ajo iu nënshtrua kimioterapisë. Gjykata e Lartë e Konektikatit, megjithatë, vendosi se ajo nuk ishte mjaft e pjekur për të marrë vendimet e saj mjekësore.

Në shtete të tjera, raste të ngjashme me ato të Callender kanë pasur rezultate të ndryshme.

Në vitin 1989, një adoleshente 17-vjeçare refuzoi trajtimin për leuçemi sepse transfuzionet e nevojshme të gjakut do të shkonin kundër bindjeve të saj si Dëshmitare e Jehovait. Nëna e saj ishte në anën e saj.

Një gjykatë më e ulët në Illinois zbuloi se adoleshentja po neglizhohej dhe caktoi një kujdestar për të dhënë pëlqimin për transfuzionet e gjakut për të.

Megjithatë, më vonë u vendos se adoleshenti ishte një “i mitur i pjekur” dhe mund të refuzonte transfuzionet e gjakut.

“Nëse e shikonit atë rast, mund të vendosni që një i mitur i pjekur me marrëveshjen e prindërve të tij ose të saj mund të lejohet të marrë këto vendime,” tha Koogler.

Megjithatë, siç shihet me rastin Callender, nuk është gjithmonë ajo çfarë vendosin gjykatat.

Lexo më shumë: Trajtimi më i sigurt dhe më i shpejtë i kancerit të gjirit merr një nxitje »

Kur trajtojnë refuzimin e një fëmije, mjekët marrin parasysh edhe ashpërsinë e sëmundjes.

Callender u diagnostikua me limfomën Hodgkin. Ekziston një shkallë e mirë mbijetese për pacientët me këtë lloj kanceri. Mjekët e saj i kishin thënë se me kimioterapi, dhe ndonjëherë me rrezatim, pacientët kanë një shans 85 për qind për të qenë pa sëmundje pas pesë vjetësh.

“Është shumë e vështirë për një mjek të shikojë një proces sëmundjeje që ka 80 deri në 90 [percent] shërim [rate] dhe thuaj ‘Çfarë do të thuash, ne nuk do të bëjmë atë që bëjmë gjithmonë?’”, tha Koogler.

Nëse përfitimet e trajtimit janë më pak të qarta, mjekët mund të jenë më të gatshëm të lejojnë një pacient të provojë një terapi alternative ose të shmangin një çështje gjyqësore kur një pacient refuzon.

“Nëse mendojmë se trajtimi, për fat të keq, nuk ka gjasa të ndryshojë atë rezultat për pacientin – që në fakt mund të shkaktojë dëm të mundshëm dhe mund të mos sjellë përfitime,” tha Kesselheim, “atëherë ne e shohim atë lloj refuzimi shumë ndryshe.”