Tre në katër receta të antibiotikëve për pacientët 65 vjeç e lart nuk nevojiten, zbuloi një studim i fundit.
Sipas rezultateve paraprake nga një studim i paraqitur në Kongresi Evropian i Mikrobiologjisë Klinike dhe Sëmundjeve Infektive në Lisbonë.
“Rezultatet tona sugjerojnë se pacientët me ngjyrë dhe hispanikë/latinks mund të mos trajtohen siç duhet dhe po marrin antibiotik recetat edhe kur nuk tregohen”, tha një autor i studimit, Eric Young, nga Qendra e Shkencave Shëndetësore të Universitetit të Teksasit në San Antonio, në një deklaratë.
Veçanërisht për pacientët e moshuar, rreziku i këtyre recetave të panevojshme është i lartë, tha Young. “Tek të rriturit e moshuar, përshkrimi i papërshtatshëm në kujdesin parësor shoqërohet me një gamë të gjerë rezultatesh negative, duke përfshirë frekuentimet dhe pranimet në spitale urgjente, ngjarje të padëshiruara me ilaçe dhe cilësi më të dobët të jetës,” tha Young.
Për studimin, studiuesit shqyrtuan të dhënat nga Qendrat për Kontrollin dhe Parandalimin e Sëmundjeve (CDC) mbi recetat e shkruara gjatë vizitave ambulatore për më shumë se 5.7 miliardë të rritur dhe 1.3 miliardë fëmijë midis 2009 dhe 2016.
Në përgjithësi, 11 përqind e këtyre vizitave të pacientëve rezultuan me receta të antibiotikëve, zbuloi analiza.
Antibiotikët duhet të përshkruhen vetëm për infeksionet bakteriale, të cilat mund të përfshijnë strep fytiinfeksionet e qarkullimit të gjakut, pneumoni bakteriale, infeksionet e traktit urinardhe disa lloje të infeksionet e veshit. Antibiotikët janë të paefektshëm kundër infeksioneve virale, si gripi, dhe nuk duhet të përdoren për sëmundjet virale.
Më shpesh, kur antibiotikët janë përdorur në mënyrë të papërshtatshme në studim, mjekët i kishin ofruar këto ilaçe për të trajtuar infeksionet virale, bronkitose kushte të lëkurës që nuk kanë lidhje me infeksionet bakteriale, zbuloi analiza.
Një kufizim i studimit është se ai shqyrtoi vetëm vizitat ambulatore, jo përdorimin e antibiotikëve brenda spitaleve. Një pengesë tjetër është se studiuesve u mungonin disa të dhëna që mund të kishin ndikuar në vendimet e përshkrimit, të tilla si alergjitë e pacientëve ose diagnoza të caktuara që mund të garantojnë përdorimin e antibiotikëve. Rezultatet nuk janë publikuar në një revistë mjekësore të rishikuar nga kolegët, një proces që zakonisht përfshin një verifikim të pavarur të gjetjeve.
Ndërsa studimi nuk ishte projektuar për të përcaktuar pse kaq shumë pacientë morën antibiotikë që nuk kishin nevojë, është e mundur që klinicistët të merrnin vendime bazuar të paktën pjesërisht nëse mendonin se njerëzit mund të ishin në gjendje të ktheheshin te mjeku nëse gjendja e tyre merrte një kthehu për keq, tha Young.
“Ne e dimë se mjekët zakonisht i dërgojnë pacientët në shtëpi me antibiotikë nëse dyshojnë se simptomat e tyre mund të çojnë në një infeksion,” tha Young. “Kjo praktikë bëhet më e zakonshme kur pacientët nuk kanë gjasa të kthehen për një vizitë pasuese, ose nuk kanë kujdes të vendosur brenda një sistemi klinike ose spitali, gjë që ndodh më shpesh në popullatat minoritare.”
