Një shkrimtare e Healthline flet për përvojën e saj me sindromën Charles Bonnet, e cila mund të shkaktojë halucinacione shumëngjyrëshe ndërsa një person humbet ngadalë shikimin.

Kohët e fundit kam parë gjëra që nuk janë aty.

Çuditërisht, kjo nuk më shqetëson, megjithëse halucinacionet zakonisht janë një shenjë e keqe dhe sugjerojnë më keq që do të vijë.

Halucinacionet e mia janë një simptomë e shikimit tim të dëmtuar. Pas një jetë të përkushtuar ndaj fjalës së shtypur, tani e kam të vështirë të lexoj.

Shtypja e vogël është një turbullim. Me printime më të mëdha, prirem të humbas skajet e fjalëve.

Ajo që ndodh atëherë është se truri im përpiqet të plotësojë hapësirën që mungon për të krijuar një imazh që ka kuptim.

Është e lidhur me diçka të quajtur sindroma Charles Bonnet (CBS), e cila bën që njerëzit që kanë humbur shikimin të shohin gjëra që nuk janë vërtet aty.

Unë nuk jam i vetëm.

Është vlerësuar se sindroma Charles Bonnet prek më shumë se 30 për qind nga 25 milionë njerëz në Shtetet e Bashkuara që jetojnë me humbje të shikimit.

Me shume se gjysma me sa duket mos ia përmend askujt halucinacionet e tyre.

Simptomat mund të variojnë nga disa sekonda në disa minuta deri në disa orë.

Simptomat e mia filluan një ditë kur po lexoja në dhomën time të ndenjes.

Nëpër dritaret në të djathtë, vura re disa kalorës, të gjithë me flokë të errët të rrjedhur, të veshur me rroba shumëngjyrëshe dhe duke hipur në ferr për lëkurë në oborr.

M’u deshën disa çaste për të deshifruar këtë vizion, i nxitur nga njohuria ime se është një dritare e katit të tretë dhe asnjë kuaj nuk do të galoponte në ajër të hollë.

Pamja e vërtetë nga dritarja është një pamje bukolike e majave të pemëve që lëkunden nga era.

Disa ditë më vonë, pata një vizion tjetër.

Isha në të njëjtën karrige dhe me cepin e syrit të majtë pashë një shkallë rrethore dramatike që të çonte në një bibliotekë private në katin e poshtëm.

Pyesja shkurtimisht nëse do të isha në gjendje të menaxhoja shkallët e pjerrëta duke mbajtur një grusht librash. Pastaj m’u kujtua se nuk kam bibliotekë në katin e poshtëm.

Ajo që kam është një hap portativ, i zi me vija të verdha, që e përdor kur ngjitem në një makinë të gjatë. Truri im i kishte përkthyer vijat e verdha në një parmakë në një shkallë.

Një ditë tjetër vura re një shëtitës gjysmë në hije dhe për pak kohë pyeta se pse këmbët dhe rrotat e tij ishin zëvendësuar me katër shishe shurupi të zonjës Butterworth.

Përveç kësaj, shalli im i hedhur mbi një karrige të dhomës së ngrënies duket të jetë një njëbrirësh.

Sado interesante që janë këto vizione të vogla, unë kam ende ditë zemërimi dhe trishtimi për faktin se shikimi i zvogëluar më ka bërë jetën më të vështirë dhe do të përkeqësohet, jo më mirë.

Unë godas këmbët e mia dhe qaj se sa e padrejtë është e gjitha.

Më kanë thënë se kjo është sjellje normale. Unë e shoh këtë vetëm pak ngushëlluese.

Duke lënë mënjanë zemërimin, jam përpjekur të fokusohem në gjëra pozitive.

Kam takuar një numër njerëzish në komunitetin me shikim të dëmtuar, të cilët janë të zgjuar, frymëzues dhe argëtues.

Ka pajisje të reja që më ndihmojnë të kompensoj atë që natyra po shkatërron.

Dhe çuditërisht, për dikë kaq të zhytur në fjalë, vizionet janë shumëngjyrëshe dhe plot lëvizje – të ngjashme me artin, nëse dëshironi.

Ka grupe mbështetëse për njerëzit që e kanë të vështirë të përballen me sindromën Charles Bonnet.

Deri më tani, kjo nuk është një çështje për mua.

Sipas faqe interneti i Institutit Kombëtar Mbretëror të të Verbërve në Mbretërinë e Bashkuar, halucinacionet me sindromën Charles Bonnet ndonjëherë pushojnë pas 12 deri në 18 muaj.

Megjithatë, ato mund të zgjasin për pesë vjet ose më shumë.

Nuk e di sa kohë do të jetë për mua.

Aktualisht, nuk ka asnjë kurë mjekësore për këtë sëmundje.

Megjithatë, ajo që kam më shumë frikë nuk është humbja e vizionit tim në vetvete, por humbja e krijimtarisë, rrjedhshmërisë së gjuhës që më përcakton.

Unë e kam çmuar këtë dhuratë që nga fëmijëria. Nuk e di nga vjen apo si ta thërras, por e vlerësoj njësoj.

Nëse nuk shoh shumë mirë, do të jem përsëri unë, por nëse humbas aftësinë time krijuese kush do të jem?

Prandaj i mirëpres halucinacionet e vogla. Unë zgjedh t’i shoh si pararojë të një të ardhmeje plot ngjyra dhe krijuese.

Roberta Alexander është një gazetare e gjatë e Bay Area dhe një bashkëpunëtore e rregullt në Healthline News.