Fëmijët që fillojnë shkollën herët 30% më shumë gjasa për t’u diagnostikuar me ADHD
Lajme shëndetësore
Fëmijët që fillojnë shkollën herët 30% më shumë gjasa për t’u diagnostikuar me ADHD
Hulumtimet e reja sugjerojnë se prindërit e fëmijëve me ditëlindje në fund të verës mund të dëshirojnë të marrin në konsideratë t’i mbajnë fëmijët e tyre mbrapa edhe një vit para fillimit të shkollës.
Fillimi i kopshtit është një punë e madhe për shumë familje.
Është fillimi i një faze të re të fëmijërisë dhe prindërimit, dhe sjell me vete të gjithë eksitimin dhe ankthin që vijnë së bashku me një ndryshim të tillë.
Por për prindërit e fëmijëve me ditëlindje në fund të verës, tranzicioni mund të jetë edhe më i frikshëm. Kjo ndodh sepse ata prindër zakonisht kanë një zgjedhje për të bërë: Lejojnë fëmijën e tyre të jetë ndër më të rinjtë në klasë, ose jepini një vit tjetër për të zhvilluar aftësitë e pjekurisë dhe të vëmendjes përpara se të fillojnë karrierën e tyre arsimore.
Ka shumë faktorë që mund të ndikojnë në marrjen e kësaj zgjedhjeje.
Në anën e frenimit të fëmijëve, prindërit mund të konsiderojnë potencialin për mundësi sportive në të ardhmen, aftësinë individuale të fëmijës për t’u ulur pa lëvizur dhe faktin që kërkimore ka treguar vazhdimisht rezultate më të mira për fëmijët që priren të jenë ndër më të moshuarit në klasën e tyre. Kjo përfshin rezultate më të larta të testit, norma të përmirësuara të pjesëmarrjes në kolegj dhe ulje të aktivitetit kriminal të të miturve.
Megjithatë, në anën e fillimit herët, prindërit mund të përmendin apelin e kursimit të parave për kujdesin ndaj fëmijëve, ose thjesht të binden se fëmija i tyre është vërtet gati.
Këto janë pika të drejta. Por a studim i ri botuar në The New England Journal of Medicine mund t’u japë atyre prindër një arsye më shumë për ta rishqyrtuar.
Sipas hulumtimeve të fundit, fëmijët e lindur në gusht ndjekin shkollat me 1 shtatorrr kufizimet e regjistrimit kanë 30 për qind më shumë gjasa për të marrë një diagnozë ADHD kur krahasohen me bashkëmoshatarët e tyre vetëm pak më të vjetër.
Për autorin kryesor të studimit, Timothy Layton, PhD, këto rezultate sjellin disa pika të rëndësishme që prindërit duhet të kenë parasysh.
“Unë mendoj se prindërit e fëmijëve me ditëlindje verore (ose ditëlindje afër kufirit në shtetin e tyre) duhet të jenë skeptikë kur mësuesit vijnë tek ata duke sugjeruar që fëmija i tyre ka ADHD,” tha ai për Healthline.
Pse?
Rezultatet tregojnë një mundësi që fëmijët më të vegjël të jenë të mbi-diagnostikuar me ADHD, duke u përballur me një standard të sjelljes për të cilën ata thjesht nuk janë ende të përgatitur në zhvillim.
Sipas
Layton paralajmëroi se prindërit “duhet gjithashtu të bëjnë gjithçka që munden për t’i ndihmuar fëmijët e tyre të përballojnë stuhinë e të qenit fëmija më i vogël në klasën e tyre, i cili sjell me vete disavantazhe të shumta për fëmijën”.
Ai u sugjeron prindërve që të paktën të konsiderojnë t’i mbajnë fëmijët e tyre me ditëlindje në fund të verës një vit më parë, në mënyrë që ata të jenë më të moshuarit në klasë dhe jo më të vegjlit.
Dr Mark Wolraich, një profesor i pediatrisë dhe shef i seksionit të zhvillimit dhe pediatrisë së sjelljes në Qendrën e Shkencave Shëndetësore të Universitetit të Oklahomas, i tha Healthline se ndërsa mbidiagnoza mund të jetë një shqetësim i vlefshëm, ai shqetësohet se ka gjithashtu një sasi të mjaftueshme të nën-diagnostikimit kur ai vjen tek ADHD.
Dhe ai shprehu shqetësimin se frika nga mbidiagnoza mund t’i pengojë fëmijët që me të vërtetë kanë nevojë për ndihmë nga marrja e një diagnoze të duhur.
“Një nga aspektet e rëndësishme të vendosjes së diagnozës është përcaktimi nëse simptomat dëmtojnë funksionin e fëmijës,” tha ai për Healthline. “Ata fëmijë që kanë probleme duhet t’i adresojnë ato probleme, sepse përvoja me dështimin dhe mos funksionimin mirë mund të jetë shumë negative për këta fëmijë.”
Ai tha se është e rëndësishme që praktikuesit të shikojnë mjedisin e fëmijës kur bëjnë një diagnozë – që përfshin mësuesit dhe shkollën e tyre. Ai gjithashtu dëshiron të sigurohet që prindërit të dinë se ADHD nuk duhet të jetë një diagnozë e përhershme.
“Është e qartë, nëse përmirësohen me pjekurinë, ata nuk kanë më një diagnozë,” tha ai.
Layton pranoi se studimi i tij nuk përfundon përfundimisht se mbidiagnoza po ndodh.
“ADHD nuk është me të vërtetë një lloj gjendjeje 0/1,” shpjegoi ai, duke vazhduar të flasë se si ka më shumë gjasa që diçka të ndodhë në një spektër. “Një paralajmërim kryesor i studimit tonë është se ne nuk mund të themi nëse fëmijët shtesë të diagnostikuar me ADHD sepse ata kanë lindur në gusht kanë përfituar nga kjo diagnozë. Ata mund të kenë marrë vëmendje shtesë, gjë që mund t’i ketë ndihmuar ata.
Por, shtoi ai, “Faktori kryesor shqetësues është se edhe ata marrin drogë dhe ne nuk i kuptojmë pasojat afatgjata të të qenit në fëmijëri me këto barna”.
Sidoqoftë, Wolraich kishte një qëndrim paksa të ndryshëm, duke dashur të siguronte prindërit se ilaçet nuk janë linja e parë e mbrojtjes në trajtimin e ADHD – veçanërisht me fëmijët më të vegjël.
“Për fëmijët e moshës katër deri në gjashtë vjeç, udhëzimet për AAP thonë se linja e parë e trajtimit është trajnimi i sjelljes së prindërve – duke ndihmuar në përmirësimin e prindërimit dhe gjithashtu duke ofruar ndërhyrje në sjellje në shkollë. Këto gjëra nuk do të jenë të dëmshme për fëmijën dhe gjithashtu nuk kërkojnë domosdoshmërisht një diagnozë specifike.”
Sidoqoftë, një diagnozë përfundimtare mund të jetë e vështirë të përcaktohet.
Jessica Francis është një terapiste dhe punonjëse sociale klinike e licencuar në praktikën private në Gjeorgji. Ajo është e specializuar në ADHD dhe tha për Healthline, “Ajo që ne e quajmë ADHD është një grup karakteristikash të shkaktuara nga faktorë përgjithësisht gjenetikë që çojnë në ndryshime në strukturën dhe funksionimin e trurit.”
Ajo shpjegoi se ato dallime në fakt janë identifikuar në skanimet e trurit, por se skanimi i trurit nuk është mjaft i saktë për t’u përdorur për diagnozë.
Ajo gjithashtu vuri në dukje se ndërsa studiuesit janë ende duke punuar për të zbuluar se cilat gjene përfshihen në ADHD, midis 25 dhe 44 gjene tashmë janë identifikuar se mund të krijojnë simptomat e ADHD.
Kur bëhet fjalë për diagnozën, ajo shpjegoi: “Një person thjesht duhet të shfaqë një numër të caktuar simptomash shumicën e kohës dhe në mjedise të shumta, dhe ato simptoma duhet të pengojnë jetën e tyre.”
Simptomat që ajo po diskutonte ndahen në dy grupe: mosvëmendje dhe hiperaktiv/impulsivitet.
“Një person mund të shfaqë simptoma në një grup, në tjetrin ose në të dyja, dhe kjo përcakton nëse ata janë diagnostikuar me Tipin e Pavëmendshëm (ai që quhej thjesht ADD), Tipin Hiperaktiv/Impulsiv (ai që quhej ADHD kur kishte një ndryshim në emërtimin), ose Lloji i Kombinuar.”
Françesku ngriti gjithashtu shqetësime se mosdiagnostikimi i ADHD është një problem shumë më i madh sesa mbidiagnostikimi.
“Kriteret diagnostike për ADHD janë shkruar bazuar në atë se si duket ADHD te djemtë hiperaktivë. Vajzat hiperaktive kanë më shumë gjasa të diagnostikohen më vonë ose jo fare, sepse hiperaktiviteti i tyre më shpesh shfaqet në llafaza dhe lëvizje më të vogla nervoze dhe kështu shpesh hidhet poshtë si ‘thjesht të qenit tepër shoqërore’”.
Ndërkohë, ajo tha se fëmijët e pavëmendshëm shpesh quhen si “ëndërrimtarë” apo “kadetë të hapësirës”, apo edhe të mërzitur dhe dembelë.
“Sa më i zgjuar të jetë fëmija i pavëmendshëm, aq më gjatë do të kalojë para se të diagnostikohet, sepse sasia e vëmendjes që fëmija arrin të mbledhë është e mjaftueshme për t’i kaluar vitet e mëparshme me nota të mira.”
Por kjo nuk do të thotë që prindërit duhet të hidhen drejt e në bandën e diagnozës.
Francis dhe Wolraich të dy inkurajuan prindërit që të bisedojnë me edukatorët e fëmijëve të tyre, pediatrit e tyre dhe t’i krahasojnë fëmijët e tyre me fëmijët e tjerë rreth të njëjtës moshë – edhe nëse kjo do të thotë t’i krahasojnë ata me fëmijët e një note më të lartë ose më poshtë. Sepse, si hulumtimin tregon se edhe diferenca prej disa muajsh në moshë mund të bëjë një ndryshim të madh në sjelljet e përshtatshme zhvillimore.
E cila mund të jetë thjesht një pikë më shumë në kolonën për mbajtjen e fëmijëve me ditëlindje në fund të verës një vit tjetër.
